IJsland is 100% avontuur | FuturumMag.21
De Westfjords Way Challenge Race is een ultra bikepack race van bijna 1.000 km door het meest afgelegen gebied van IJsland. De route gaat over mixed terrein, zowel asfalt als gravel, en in totaal moeten er 11.500 hoogtemeters beklommen worden, waarvan 4.000 in de laatste etappe. De race, die dit jaar voor het eerst is georganiseerd, bestaat uit 4 etappes. Na de derde etappe volgt een rustdag, met een start om middernacht voor de laatste (en zwaarste) etappe. Naast het fietsen, worden deelnemers ook gestimuleerd om kennis te maken met alle lokale culturele aspecten. Iedere dag dienen er minimaal 2 van de 6 culturele plekken bezocht te worden. De raceklok werd dan even stilgezet. Jan-Kees Pennings, marketeer bij BBB Cycling, ging de uitdaging aan.
Planeet IJsland
Vanuit het vliegtuigraam kan ik IJsland goed van bovenaf bekijken. IJsland maakt alle verwachtingen direct waar. Dit is aankomen op een andere planeet. Zo uitgestrekt, zo groen, zo zwart, verlaten. En, opvallend, geen enkele boom. Ik reis samen met fietsmaat Bas (Rotgans) en we voelen allebei dat dit wel eens heel bijzonder kan worden.
Het gebied waar we gaan fietsen ligt zo’n 7 auto-uren van het vliegveld dus we zullen eerst een nacht doorbrengen in Reykjavik. Via de sociale chatkanalen die door de organisatie opgezet zijn, had ik vooraf gepolst of er misschien een lokale deelnemer is waar we mochten overnachten. Dat leek me leuker dan een hotel. Binnen een paar minuten bood Stefan, eigenaar van een travel agency, zijn huis aan en bood tegelijkertijd aan om ons op te halen van het vliegveld. Als bonus konden we de volgende dag ook met zijn camper meerijden naar het gebied. Hell yeah!
Stefan de Viking
Na aankomst in zijn huis direct aan een haventje, besloten we om een relaxed stukje in te fietsen. Stefan wilde ons de vuurtoren laten zien, en de hoogtepunten van de Reykjavik. Het blijkt dat ze onder ‘relaxed infietsen’ op IJsland iets geheel anders verstaan. Stefan (56) ging er in een raket vandoor. Wij moesten alle registers open trekken om hem bij te kunnen houden. Bas had 2 dagen ervoor een 300km gravelrace achter de rug, en zag al snel sterretjes. Ik ging op mijn beurt hard onderuit in een scherpe bocht met los grind. Welkom op IJsland.
Stefan, inmiddels omgedoopt tot Stefan de Viking, was bijzonder gastvrij en ‘s avonds luisterden wij met stijgende verbazing naar alle verhalen onze Viking. Met een biertje, de atlassen open op tafel en uitzicht op een vissershaventje was de trip nu al goud waard. Oh ja zijn garage: twee grote Dodge Rams, een sneeuwmobiel, cross-motor, diverse MTB & racefietsen, cross country ski uitrusting, en… een monster truck sneeuwbuggy. Die ik alleen maar kende als radiografisch bestuurbare auto als kind. Stefan de Viking dus. Nog geen meter gefietst, maar het avontuur was al volop bezig.
De volgende dag kwamen we na een prachtige reis aan in het startdorp Isafjordur, gevoelsmatig aan het einde van de wereld. De briefing van de organisatie werd gehouden in de lokale brouwerij en zodoende werd het erg gezellig. In totaal deden er 70 racers mee uit alle windstreken, maar het gros uit de Verenigde Staten en IJsland. Meest opvallende deelneemster was Lael Wilcox uit Alaska, die diverse internationale gravelraces en records op haar naam heeft geschreven.
De volgende ochtend om 7 uur gingen we dan eindelijk van start. Wat een maf gevoel. Fietsen op IJsland. De eerste twee dagen zijn vergelijkbaar. Beide 250km en rond de 2.300 hoogtemeters. Het is onmogelijk om op papier recht te doen aan de route en het gevoel. Strak asfalt, supersnel gravel, talloze fjorden die je af fietst en fantastische vergezichten. Overal groen om je heen. In de verte hoge besneeuwde toppen. Lord of the Rings en Game of Thrones in één. Water nodig? Houd gewoon je bidon onder een van de talloze watervallen die je passeert. Toe aan pauze? Pak een hot spring. IJsland is te gek.
Wel even wennen aan de territoriale vogel Arctic Stern. Deze zwarte witte vogels met rode snavel zijn overgevlogen uit Argentinië om te broeden. Het zijn geen fietsfans. Met een herkenbaar kleppergeluid (ten teken van de aanval) vallen ze je om beurten aan. Door je helm kunnen ze gelukkig weinig doen, maar het heeft wel iets komisch. Een fietsers die in the middle of nowhere zich met zijn armen wapperend probeert te verdedigen.
24 uur daglicht
Na heerlijke droog weer en prima temperatuur, begon het dan toch keihard te regenen op het einde van dag 2. Tijd om mijn regenuitrusting te testen. Regenbroek, hardshell jas, en waterdichte sokken. Met de juiste spullen kan je alles aan, dus kom maar op.
Gelukkig droogde het na 2 uur weer op – en zowaar voelde ik de sterkste benen tot dan toe. Vol gas naar de finish. Zin om te trappen. Het melkzuur knalde uit mijn oren, maar euforisch kwam ik over de finish.
Net als dag 1 zet ik eerste mijn tent op, zorg dat de spullen kan drogen, pak mijn tas voor volgende dag in, en schuif aan bij het buffet. Gezellig om te horen wat iedereen heeft meegemaakt. Bij het naar bed gaan is het lastig om goed besef van tijd te hebben. Het is namelijk 24 uur daglicht in deze periode. Het draagt allemaal bij aan de mystiek van rijden op IJsland.
188 km
Dag 3. 250 km. 188 km tot de eerste mogelijkheid om te eten en drinken te kopen. Tot die tijd geen winkel of restaurant. Hoezo afgelegen? Mijn benen zijn niet vooruit te branden en ik wijt het aan de eindsprint van gisteren.
De route daarentegen is echt onvoorstelbaar mooi. Ik houd de zee in de gaten om te zien of ik walvissen kan spotten, maar dat is helaas niet het geval. Af en toe gaat de weg omhoog over een landtong heen naar een ander fjord. Boven word je vaak getrakteerd op een prachtig uitzicht op het binnenland. Wat een bruut land, echt spectaculair. Na 188 km en een kleine race tegen de klok kom ik rond 21 uur aan bij het restaurant. De keuken is nog open. Binnen zitten andere racers al te genieten van grote borden hamburgers, pizza’s en wafel. Bingo.
Een groot aantal racers zal te laat komen, maar de organisatie kan het niet over hun hart krijgen dit te laten gebeuren en bestelt een groot aantal pizza’s en wacht de deelnemers buiten op. Die zijn dolblij met deze actie.
Ik vervolg mijn weg voor de laatste 60 km. De jaren 80 playlist gaat weer op, de zon hangt laag en geeft mooi warm geel licht, en ik voel me weer goed. En dan zit de duivel weer eens in de staart. In de verte slingert de weg omhoog de wolken in. Ik kachel rustig omhoog en geniet van waar ik op dat moment ben en wat ik aan het doen ben. Volledig in het moment. Omdat het behoorlijk laat aan het worden is, kreeg ik een bezorgd appje van mijn maatje Bas. ‘Gaat het een beetje, mannetje?’. Ik geef aan dat ik aan het genieten ben en meeblèren was met Live Aid concert uit 1985. Bas is trots. En ik eigenlijk ook wel. Prettig om te kunnen genieten op momenten dat het best zwaar is. Boven de klim rijd ik in de wolken en het is behoorlijk fris. Ik daal gefocust af. Onderaan de afdaling staat opeens een schim. Het is Amerikaanse deelneemster die totaal verkleumd rillend om hulp vraagt. Ik kon haar gelukkig mijn warme kleding geven. Natte kleding uit, donsjack aan, regenjas eroverheen, regenbroek aan en emergency deken om haar heen. Onbegrijpelijk dat ze dit verplichte item niet heeft meegenomen. Maar niet het moment om dit duidelijk te maken. Ik spoor haar aan om wat te eten en te drinken en stel wat vragen om haar gesteldheid te toetsen. De laatste 15km fietsen we samen rustig naar de finish. Om half 2 kwamen we aan. Wat een dag. Eten en tukken! Een heerlijke welverdiende hotelkamer.
De rustdag was prettig. Even uitslapen, je spullen op orde brengen, gezellig geluncht en een bezoekje aan de hotspring. Nog wat uurtjes proberen te slapen om vervolgens ons klaar te maken voor de laatste en zwaarste etappe.
Middernacht start
De laatste etappe is met recht de zwaarste. De start midden in de nacht en de helse tocht. Na 23 uur fietsen kom ik aan, opgewacht door blije deelnemers en Bas staat met een groot glas bier klaar. We zijn allebei euforisch. De afgelopen week was ongelooflijk speciaal. Heel veel komt er verder niet uit me. Je kunt me opvegen.
De volgende dag rijden we weer met Stefan en de camper terug. Die avond heeft z’n vrouw uitgebreid voor ons gekookt en sluiten we een bijzonder week op een mooie manier af.
Zoals gezegd is het niet makkelijk om het op papier te zetten. Het is met afstand de meeste bijzondere week op de fiets. Dat komt niet alleen door de natuur, maar ook het gevoel dat je op de rand van Europa fietst. Ook viel alles prachtig op zijn plek met de ontvangst en goede zorgen van Stefan, het uitrijden van de tocht, de sociale contacten en het groepsgevoel. Dit is er eentje om nooit meer te vergeten.
FuturumMag.21
Dit artikel is afkomstig uit FuturumMag.21, het magazine van FuturumShop. Wil je meer interviews, reviews, tips of achtergrondverhalen lezen? Klik hier voor alle artikelen uit het FuturumMag.
