Precies dat maak ik keer op keer mee als ik sport. Het zorgde ervoor dat ik anders ben gaan denken. Over mezelf en de dingen die ik doe. Het is de reden waarom ik sport zo onvoorstelbaar belangrijk vind. Waarom het zoveel meer dan alleen maar strakke benen, een ronde kont of een afgetrainde buik is.
Ik sport al flink wat jaren. Sport is mijn werk, ik schrijf erover en ik train mensen. Daardoor ben ik een soort van gedwongen over sport na te denken. Want als ik niet bewust sport, wat bied ik dan de mensen waarmee ik werk. Toch?
Toen ik begon met sporten was ik nog veel jonger. Een beetje een meisje nog en ik had maar weinig vertrouwen in mijn kunnen. Je moet je voorstellen dat ik dat meisje was wat dolgraag wilde downhillen maar die eenmaal boven op de berg in Livigno stond te huilen met haar fiets. Ik was bang. Ik was die fietser die nachtmerries had over beklimmingen en geen oog dicht deed als ik de dag erop voor de lol met vrienden zou gaan fietsen. Ik kon heel snel sprinten op de wielerbaan, maar was te bang om er uit te vallen. Dat was ik. Een bangerd die zichzelf tegenwerkte. Ik was de vrouw op die mooie fiets die er niet van hield om in een groepje te fietsen omdat ik de boel toch maar ophield. En zo wist ik mezelf keer op keer op een plek te brengen waardoor ik dingen bijna niet aanging. Toch is er iets veranderd…
Vandaag de dag ben ik de oprichter van een online sportcommunity voor vrouwen met duizenden, maar dan ook echt duizenden leden. Ik ben echt een andere vrouw geworden en dat gebeurde niet terwijl ik thuis op de bank zat. Beginnen met sporten, keer op keer die schoenen aantrekken of die fiets weer pakken en er voor gaan vraagt om moed. En helemaal als je in de wereld van het hardlopen of wielrennen stapt. Het zijn sporten die je in je eentje doet, waarbij je je net zo moeilijk verstopt voor je eigen gedachten als voor de wind op een lange polderweg. Het zijn sporten die om een fysiek en mentaal gezond mens vragen. Maar het zijn ook sporten waarin je als mens enorm kunt groeien. Ook dit weer fysiek en mentaal.
Want wat gebeurde er die dag toen ik bovenop een berg in Livigno stond? Ik heb gehuild maar ben toch gegaan. Ik reed naar benden, het was spannend, het was iets boven mijn pet, maar sindsdien wil ik altijd nog een keer gaan.Die berg waar ik nachtmerries over had? Die reed ik sneller op dan mijn vrienden en de bergen daarna ook. Het wedstrijdje en het peloton waar ik zeker van wist dat ik ze niet kon bijhouden? Dat klopte. Ik hield ze niet bij, maar ik ben keihard gaan trainen en kwam uiteindelijk wel over de finish. Sprinten op de atletiekbaan en trainen met jongens die tien tot twintig jaar jonger waren dan ik? Slecht plan. Ik ben inmiddels bijna veertig en dat kon mijn lijf echt niet meer aan. Maar wow, wat was dat een gaaf jaar.
Alle dingen die ik deed hebben me tot de Rose gemaakt die ik vandaag ben. Ze hebben me een complete sporter gemaakt, eentje die haar lijf kent en weet waar haar fysieke en mentale zwakke plekken liggen. Een sportvrouw die daarop kan letten en er mee om kan gaan. Maar het gaat verder. In de jaren van Livigno, die berg en alle andere sportieve groeispurten begon ik ook nog maar net als journalist. Onzeker, en dat kostte me veel energie. Maar de lessen uit de sport nam ik mee in mijn gewone dag. Het resultaat? Ik weet wie ik ben, ik weet wat ik doe, waarom ik het doe en wat ik beter laten kan. Hoe gaaf is dat?
Ik word op 5 januari 40 en heb daarom even teruggekeken op de afgelopen jaren. Heb jij wat geleerd, is er iets wat je in 2017 wilt gaan doen? Ben je stoerder, sterker en wijzer?
Gelukkig nieuw sportjaar,
Liefs Rose die nu nog 39 is
Misschien iets voor jou?
