Misschien dat het kwam omdat er afgelopen jaar zoveel sport niet doorging. En dat het überhaupt een ingewikkeld jaar was geweest. Of omdat je het de renners na zoveel onzekerheid extra gunt? Ik weet het niet. Maar ik vond het allemaal maar emotioneel deze zomer. Op de tweede dag van de Tour de France was het al raak. Of eigenlijk op dag één. Want op die eerste dag was ik boos op de vrouw met het kartonnen Opi en Omi bord. Zó boos dat de tranen me in de ogen sprongen. Dat je er een jaar lang alles aan doet om die drie Tourweken op je best te zijn. En dat je dan door zo’n muts in de eerste etappe naar de grond wordt gemept.
Diana Kuip
Sportjournalist Diana Kuip is een groot wielerliefhebber en schreef deze column voor FuturumMag.18.
Dag twee bracht gelukkig mooiere emoties. Toen sneuvelde ik – net als half Nederland – volledig op de zege van Mathieu van der Poel. Op zijn tranen van blijdschap die gelijktijdig tranen van verdriet waren, omdat opa Poulidor deze overwinning vanuit de hemel moest bekijken. Mathieu is doorgaans niet iemand die te koop loopt met zijn emoties, nu kwam alles er in één keer uit. Diezelfde avond zat ik bij De Avondetappe aan tafel naast een vriend van de familie Van der Poel. Die vriend kende Mathieu al als baby. Samen met Dione de Graaff en Michael Boogerd keken we naar de beelden van vader Adrie, die in een berm op een klein beeldschermpje zijn zoon een Touretappe zag winnen. “Trappen!” riep hij richting het beeldscherm. Naast me hoorde ik de familievriend sniffen. Ging ik ook weer.
“Ik voelde me alsof ik uit een achtbaan kwam”
De volgende dag ging het gewoon zo verder, de strijdlust van Mathieu in de gele trui ontroerde me. En hoe hij onbaatzuchtig de sprint aantrok zodat zijn ploeggenoot ook kon winnen. De dag erna waren het de tranen van Mark Cavendish. Ik heb eerlijk gezegd nooit veel met Cavendish gehad, maar met het dappere verhaal achter deze stortvloed aan tranen wel. Dus ik snotterde mee. En toen kwam de tijdrit waarin het Mathieu lukte om zijn gele trui te behouden. Bizar. Hij kon toch helemaal niet tijdrijden? Vervolgens veroverde Wout Van Aert de Mont Ventoux, door boven zichzelf – en zijn gewicht – uit te stijgen. Gevolgd door het dappere Mollemalen van Bauke Mollema richting de overwinning in Quillan. En jemig, vergeet het leeuwenhart van Wilco Kelderman niet, die altijd maar weer opstaat. Tegen de tijd dat de Tour voorbij was voelde ik me alsof ik uit een achtbaan kwam.
Maar veel tijd om bij te komen was er niet, want de Olympische Spelen begonnen alweer. Daar waren de tranen van Annemiek van Vleuten. “Mam!” schreeuwde ze naar de camera, terwijl ze de oorbellen van haar vader aanraakte. En de knuffel van Tom Dumoulin met bondscoach Koos Moerenhout, nadat Tom het zilver pakte. En de gouden tranen van BMX’er Niek Kimmann met zijn gebroken knie. Over veerkracht gesproken. En toen moest het baanwielrennen nog beginnen. Pfoe. En net toen ik dacht echt even rustig te kunnen bijkomen, ging Fabio Jakobsen voor het groen in de Vuelta. Help.
FuturumMag.18
Dit artikel is afkomstig uit FuturumMag.18, het magazine van FuturumShop. Wil je meer interviews, reviews, tips of achtergrondverhalen lezen? Klik hier voor alle artikelen uit het FuturumMag.
