Door: Christine Ros
Christine Ros is columnist, verslaggever, contentschrijver & MTB-gids bij World2Bike. Op FuturumBlog schrijft ze over haar fietsavonturen en toffe mountainbike- en wielerproducten. Wil jij net als Christine ook MTB-avonturen beleven in Nepal of Georgië? Check dan World2Bike!
Nou ja, enthousiast… Het nieuwe jaar is krap aan begonnen als we voor dag en dauw tijd staan te rekken met een warm kopje thee in de handen. Als ik door het raam naar de donkere koude ochtend kijk, moet ik op zijn zachts gezegd nog zin maken. De temperatuur piekt aardig onder het vriespunt en de zon heeft zich nog niet laten zien als we van start gaan richting de Kempen.
Noord Brabant is voor mij een nieuw speelveld wat maakt dat ik de kou snel vergeet. We duiken het bos in en slingeren over een fietspad dat ik voor de racer te hobbelig zou vinden, maar te weinig uitdagend voor mijn mountainbike. De gravelfiets daarentegen voelt zich er prima thuis! Versmolten met mijn bike is het volop genieten als de betoverende Brabantse heide zich ontvouwt, in de schijnwerpers gezet door een roze, oranje ochtend zon.
Na een aantal veelzijdige kilometers naderen we een robuuste grenspaal. Hét teken dat we op het randje van Nederland – België balanceren. Elke keer als je op de zuidelijke linie van Nederland van land switcht staat er zo’n gietijzeren wachter. Vanaf zijn cementen sokkel heet hij ons warm welkom. Dat was vroeger wel anders. Ten tijden van de eerste Wereld Oorlog hadden de Duitsers over de gehele grens immers een angstaanjagende barrière gespannen die de boeken in is gegaan als de Dodendraad. Honderden mensen verloren toentertijd het leven in hun poging neutraal Nederland te bereiken. De Duitse bezetters hadden ons land hermetisch afgesloten met een elektrische versperring waar maar liefst 2.000 volt op stond. Zoekend naar een doorgang, angstig, hoopvol ook slopen de vluchtelingen en spionnen richting de zwaar bewaakte hindernis die het hele grensgebied grimmig tekende. Kippenvel krijg ik als we in Hamont-Achel wat resten van de Draad des Doods zien en ik bedenk dat er honderden, vaak onschuldige mensen geëlektrocuteerd zijn.
Wat een contrast is dat met de vrijheid de we nu hebben, waarin we onbezorgd op de fiets stappen en met een glimlach van oor tot oor de oversteek maken. Blik vooruit en al je concentratie gebruiken voor de vele zand- en gravelpaden, terwijl een waterig zonnetje kunstige lichteffecten de weilanden in stuurt. Slagschaduwen schilderen het stilleven waar we in rijden en gakkende ganzen versieren de stilte. Wat ben ik blij dat deze rit 200 kilometer lang is!
Al zou een warme choco tussendoor wel op zijn plaatst zijn. Fietsen is namelijk meer dan sport. Het is een beleving. Een uitje, plezier hebben. ,,Appeltaart erbij?’’ Vraagt de ober als we een kneuterig eettentje in het grote niets hebben gevonden. De uitbater heeft duidelijk vaker fietsers op de koffie, want dat is precies waar we zin in hebben.
Na twee verwarmende slobber bakken zetten we koers naar het noorden. Met een windje in de rug peddelen we om het Leenderbos heen. Vennetjes, vergezichten en zandverstuivingen vormen een nieuw decor. Mijn mountainbike hart kan het niet laten om stukjes mtb route te proberen. Een pump track zelfs. Lachend sturen Loes en Bjørn in mijn kielzog. Zolang de ondergrond maar stevig is en je goed vooruitkijkt is ook dit een prima paadje voor deze alleskunner van een fiets. Dynamisch en uitdagend. Ik wist niet dat gravelen zo’n avontuur kon zijn. Binnen no time voel ik dat deze bike geen uitdaging uit de weg gaat. Een super carbon wielset en krachtige schijfremmen weten van comfortabel doorgaan en krachtig stoppen. Al is er van stoppen nog geen sprake. Integendeel. Met een paar korte tikjes op de Sram eTap schifters schakel ik snel en precies naar een zwaarder verzet. Ineens heb ik een racemonster tussen mijn benen. Even flink aanzetten en met full power verruilen we de rust van de natuurgebieden voor bruisend Eindhoven.
Koen neemt het voortouw en leidt ons naar een lokaal dat voor tweewiel fans zoals wij gemaakt is! Cyklist, staat er op de gevel. Het is een wielercafé waar menigeen zijn ritje afsluit met een flink glas schuimend hop. Die slaan wij nog even af, want met krap honderd kilometer op de teller hebben we meer baat bij een alcoholvrije bust. Daarbij hebben we een ‘windje mee’ achter de rug, als je begrijpt wat ik bedoel.
De tweede helft wordt wielerwaarig stoempen met kopwind. Met dank aan de 40c bandjes duiken we zo veel mogelijk de bossen in, al zijn er ook hele stukken door het open veld. Kerken en Kathedralen aan de horizon wijzen ons de weg naar de typische Brabantse gezelligheid die nog zeker mijlen en windvlagen van ons zijn verwijderd. De gesprekken doven voorzichtig uit en de zon zwaait ons met haar laatste lichtarmen gedag. Ik blaas warme adem in mijn handschoenen en steek mijn koude neus recht in de wind, maar dat mag de pret niet drukken. We hebben toffe fietsen onder onze billen, super fijne 4 SEASONS jassen, zigzaggen met volle vaart door een veelzijdig toneel en zijn met recht trots als we de gravelfiets na een dikke 200 kilometer bedanken voor zijn dienst. Koude handen, vermoeide benen, stralende ogen hebben we na zo’n sportieve mini vakantie. Als mijn mede (st)rijders moe maar voldaan neerploffen aan de keukentafel kijk ik nog even achterom naar mijn fiets en knipoog stilletje: morgen weer?
Volg mijn avonturen op Instagram https://www.instagram.com/christinelros/
Wil je ook langs de grens van Nederland – België op zoek naar grenspalen? Doe dan dit voorjaar mee met de grenspalenklassieker.
