Wielergekte!?

Wat mij als toeschouwer opviel was de enorme rust en ook vriendelijkheid van alle Italianen. Zowel de fietsers zelf, de hardlopers(!) alsook alle mensen die kwamen kijken en aanmoedigen. Omdat iedereen zo relaxed was kon ik zonder problemen bij mijn vriendin in het startvak komen kijken. En natuurlijk zijn er altijd een aantal renners die op het laatste moment naar voren schuiven tot irritatie van velen. En in dit geval was het helemaal grappig, want dit waren van die jonge gasten die zo uit bed kwamen en simpelweg gewoon te laat aan de start verschenen. Helaas houd je dat altijd. Maar de sfeer was verder erg gemoedelijk.

Anekdote

Ik stond daar in het startvak en mijn vriendin raakte aan de praat met een Italiaan en al gauw ging het over wat voor sporten ze allemaal deden en natuurlijk ging het ook over schaatsen. En als het over het Italiaanse schaatsen gaat, dan komt al snel de naam Enrico Fabris voorbij. Ik vertelde dat ik een collega van hem was, dat wij samen hadden geschaatst en dat ik de gouden medaille die hij in 2006 had behaald, in 2002 op de vijf en tien kilometer had gewonnen. Hoe hij reageerde was mooi om te zien. Hij wees met zijn vinger naar zijn arm en zei: “ik krijg hier helemaal kippenvel van”. Daar stond ik dan tussen allemaal wielrenners met een man die kippenvel kreeg omdat hij een Olympisch kampioen voor zich had staan. Hoezo sportgek? Mooi.

Leren

Zelf kan ik helaas nog even niet echt fietsen, ik heb eindelijk wat aan mijn rug laten doen, maar dat mag voor mij de pret niet drukken. Ik kon enorm genieten van al die mensen die enthousiast stonden te wachten om 1.500 hoogtemeters te gaan maken. Het straalde zoveel plezier uit maar ook vergevingsgezindheid naar elkaar. Wielrenners onderling, maar ook tussen wielrenners en niet wielrenners. Als je per ongeluk iemand aanstootte met je fiets was er niets aan de hand.

Eigenlijk is het gewoon het respect dat hier voor wielrenners, en sporters in het algemeen heerst in Italië. En zoals het hier in Italië is, daar kunnen wij in Nederland nog een hoop van leren.

En ja, ik weet dat er in Nederland wielrenners rondrijden die, ik noem het gewoon, echt asociaal gedrag vertonen. Die denken dat ze alleen op de wereld zijn en dat de wegen alleen voor hun zijn. Zij verpesten het helaas voor al die andere groepen die hun stinkende best doen om met veel plezier over Nederlandse wegen te cruisen.

Normaal gedragen

Eigenlijk zou ik maar één wens hebben, en dat is dat elke fietser zich gewoon normaal gedraagt. En als je iemand wilt passeren en er niet voorbij kan, dat je dan even wacht. En dan bel je, dan passeer je iemand en zeg je dankjewel.

Graag zou ik óók willen dat de andere gebruikers van wegen en fietspaden zich realiseren dat wielrenners echt niet allemaal asociaal zijn en juist naar elkaar schreeuwen in de groep om er voor te zorgen dat er geen ongelukken gemaakt worden.

Dus als je hoort “fietser voor!” dan waarschuwen wij elkaar juist dat wij een fietser gaan passeren. Dit is dus voor jouw/jullie veiligheid! En wanneer wij heel hard “fietser tegen!” brullen, dan waarschuwen wij iedereen die achter ons in de groep rijden voor tegemoetkomend verkeer, zodat we kunnen inschikken. En dat brullen is niet om andere fietsers te laten schrikken, maar de brullen is nodig omdat anders de andere fietsers in de groep het niet horen.

Net zoals sommige fietsers regelmatig onze bel niet horen maar dat is een hele andere discussie. Als we dit van elkaar weten, dan wordt het fietsen wat mij betreft nog veel leuker. Samen fietsen, samen genieten. Samen onderdeel van deze wielergekte.

Ik wens een ieder fijne zomerweken, in Nederland of elders. En blijf vooral lekker bewegen. Mocht je vakantie hebben, dan heb je daar heb je daar alle tijd voor. Ontdek nieuwe gebieden, fiets eens wat langer, maak mooie wandelingen, geniet van elkaar. Maar sowieso – vakantie of niet – geniet van het leven!