Wie een sportieve uitdaging aangaat vraagt niet alleen veel van zijn conditie en fiets, maar net zo goed van zijn outfit. Als je lijf van de inspanning hoge temperaturen bereikt, wil je tenslotte verkoeling. Maar zodra de buitenlucht in zo’n zelfde rit ineens naar een minimum daalt, vraagt je lichaam om isolatie. Natuurlijk zonder je elke keer in een ander (droog) pakje te hoeven hijsen. Onmogelijk? Nee, tijdens een tocht met World2Bike door de grillige Himalaya heeft de FUTURUM Base Layer Extra Cool bewezen aan elke wens te voldoen.
Door: Christine Ros
Als ik fiets moet alles goed zitten. Om te beginnen draag ik anti-slip handschoenen. Vervolgens verlang ik van mijn ondershirt dat er geen onnodige naden inzitten en ik hou niet van prikkende labels vanbinnen. Niet te zwaar, niet te los, ademend én warm. Oké, ik ben misschien een beetje veeleisend, maar ik wil me nou eenmaal voor de volle honderd procent soepeltjes kunnen concentreren op de trail. Hier in het hooggebergte van Nepal moet dat ook wel. Een stuurfoutje kan je zo twintig meter naar beneden doen zeilen en een nat shirt maakt dat je op grote hoogte ijsblokjes zweet. Brrr, wat kan het koud zijn boven op een pas!
Nu niet. Nee, vandaag rijden we bij een temperatuurtje van 35 graden door een laaggelegen vallei. Het is windstil en langzaamaan klimmen we door een dikke laag zand omhoog. Dat was gister wel anders. Vanuit Kathmandu mountainbiketen we lekker in de schaduw van het loof naar een metertje of 2000 in het Shivapuri National Park. Om daarna, met uitzicht op het Langtang gebergte en slingerende apen om ons heen, de koelte te vangen tijdens een snelle downhill richting deze dag.
Oké, het is even een paar kilometer ploeteren, maar dat hebben we er graag voor over. De binnenlanden zijn nu op z’n mooist! De terrasvelden kleuren groen van de rijst en geel van de mosterd. Ossen buffelen met grof geweld over het land terwijl de Nepalese karakteristieken de oogst verwerken tot een heerlijk maal. Dal Bhat, onze lunch.
Zodra ik afstap, mijn mountainbike tegen een reusachtige boom parkeer en plaatsneem bij de locals, stroomt het zweet langs mijn wangen. Gelukkig heb je in vrijwel elk klein dorpje wel een waterpomp voor de nodige verkoeling. Ik gooi een grote plens in mijn gezicht. Mijn wangen zijn per slot van rekening rood van de warmte, mijn haren nat van het zweet. En mijn shirt? Ik voel ‘m niet eens, bedenk ik me als ik een smakelijk portie koolhydraten wegkauw. Het ding is droog voordat het goed en wel nat is geweest. Yes! Dat sport comfortabel!
,,Namasté’’, groeten we onze gastvrouw nog vrolijk voor we in het zadel klimmen. De buiken zijn vol, dus we zijn ready to go. Op naar de volgende honderden hoogtemeters. Daar ontkom je hier in de Himalaya nou eenmaal niet aan; Hoogteverschil én verandering van omgeving. Waar we begonnen in het woud, singletracks en hangbruggen over jaagden, kropen over een weg van zoveel mul zand dat je fiets rechtop blijft staan zonder vast te houden, stevenen we de dagen erna langs authentieke boerderijen richting onze rustdag in Gorkha.
Nou ja rustdag… De wekker roept ons om vijf uur in de morgen uit bed. Het kost namelijk een uur traplopen voor we bij het historische paleis van dit stadje zijn. Bovenop de top van een heuvel, een strategische plek volgens Koning Prithvi Narayan Shahde die hem jaren en jaren geleden liet bouwen. Al biedt deze bergkam ons gewoonweg het beste uitzicht op het rijzen van de zon. Een goede reden om de Base Layer klokslag vijf uur in de morgen wéér aan te schieten. Als warm houdertje nu, want zolang de zon achter de toppen schuil gaat is het koud.
,,Uh, Chris. Doe je die wéér aan?’’ Fronst Bjørn als ik mijn onderkleding tussen mijn vieze was uit vis. ,,Ja’’, lach ik. ,,Drie dagen op rij moet kunnen. Stinken doet ‘ie toch niet’’, bewijs ik door het propje kleding onder zijn neus te drukken. En het is waar, geen nare geurtjes, daarentegen wel een lekker warm filmlaagje om de vroege ochtend door te komen.
De weg naar Gorkha Durbar mag met recht een kuitenbijtende klim genoemd worden, maar het uitzicht bovenaan de treden is oogstrelend. De hemel lijkt een kleurenpalet zodra de zon knipoogt dat het een warme afdaling gaat worden. Geen probleem, temperatuur is overduidelijk geen issue voor ons. Wat wel? De dagen erna. De mooiste plekjes van het land ontdek je immers door the hard way te nemen. Ofwel: hit the road and bite the dust. Onze fiets maken we daarom tiptop in orde voor het stevige staartje naar Pokhara en onze conditie stellen we op de proef als we het wereldse decor onder onze wielen nemen.
Zo’n sportieve uitdaging dwars door de Himalaya vraagt misschien veel van je uithoudingsvermogen, mountainbike én outfit. Maar ik kan je beloven dat als die drie op orde zijn, je alleen nog maar met een grote glimlach door de stralen van de zon biket. Wij van World2Bike zweten niet, we sprankelen.
Meer info:
