Als Christoffer Columbus de wilde zeeën trotseren. Nieuw land ontdekken. Een Strava gebied in kaart brengen waar nog geen van jouw volgers weet van heeft. Dat wil toch iedereen?
,,Nee, Chris. Dat wil niet iedereen’’, word ik met een duidelijk vermoeide zucht uit mijn droom gepraat.
,,Ten eerste hebben wij geen boot maar een mountainbike. Ten tweede staat Georgië al sinds de steentijd op de kaart. En ten derde gaat geen van jouw Strava vrienden hier ooit komen. Er is namelijk niks, we zijn verdwaald!’’
Oké, puntje voor hem. Geen idee waar we zijn en waar we heen moeten.
Door: Christine Ros
Christine Ros is columnist, verslaggever, contentschrijver & MTB-gids bij World2Bike. Op FuturumBlog schrijft ze over haar fietsavonturen en toffe mountainbike- en wielerproducten. Wil jij net als Christine ook MTB-avonturen beleven in Nepal of Georgië? Check dan World2Bike!
Georgië – We hebben een mooie reis achter de rug met een groep klanten. Wij als gids, zij als rekruten. De reis die we vanuit World2Bike aanbieden in Tusheti – het meest ongerepte en historische gebied van Georgie – kennen we op ons duimpje. Maar om tot zo’n tocht te komen moet je eerst een gebied verkennen. Fout rijden, trails proberen, vinden en doorgaan om het allermooiste stukje mountainbike wereld op de kaart te zetten.
,,Oké, waar gaan we nu op ontdekkingstocht?’’ Vraagt Bjørn zodra hij een plattegrond van het Kaukasus gebergte opengeklapt. Onze klanten zitten inmiddels in het vliegtuig naar Nederland en wij zijn voornemens een nieuwe tocht aan elkaar te biken in een gebied dat we nog niet kennen.
Twee Nederlandse jongens die we eerder hebben ontmoet horen de spannende plannen aan en vragen of ze met de pro’s, zoals ze ons noemen, mee mogen.
Tuurlijk, maar weet dat wij op ontdekkingstocht zijn en niet precies weten wat we voor onze wielen krijgen en hoe lang de dagen duren. Vinden ze niet erg. Tenslotte wil iedereen wel eens in de huid van Christoffer Columbus kruipen.
Een lokale bus slingert ons de volgende dag naar het zuidelijkste deel van de bergketen, ook wel ‘Kleine Kaukasus’ genoemd. De naam doet vermoeden dat het lekker behapbaar is en daar hebben we na de intensieve mountainbike tocht in het grote deel stiekem best behoefte aan.
Enthousiast als we zijn beginnen we de eerste kilometers weg te trappen. Een heerlijke, vrij vlakke rit, waarbij we steeds meer van de westerse wereld achter ons laten. In het begin brommen er nog oude sovjet Lada’s om ons heen. Een hand vol kilometers later zijn zij van het toneel verdwenen en is de ezel weer hét vervoersmiddel. Verstandig als we zijn knijpen we aan de voet van de Kleine Kaukasus (die er ineens best groot uitziet!) in de remmen. Het einde van de dag komt in zicht en in dit dun bevolkte gebied zal ‘t niet makkelijk zijn een hotel te vinden. Sterker nog, ze zijn er niet meer, begrijpen we uit het gebral van een local.
Maar gastvrij als de Georgiers zijn wordt ons een flinke pul bier geschonken, waarna we een bed aangewezen krijgen in een huis van een dorpsbewoner. Luid gezang en de tonen van een oude accordeon lokken ons naar een local verderop. We worden in weelde welkom geheten. Krijgen grote hompen vlees en chatsjapoeri voorgeschoteld die we weg kunnen spoelen met een zelf gestookte allesontsmetter. ,,Laten we het er maar goed van nemen, het is toch maar de Kleine Kaukasus die we morgen ingaan’’, grappen we nog terwijl we de glazen laten klinken.
Nou, daar staan we dan uren en uren later in the middle of no where. 2600 hoogtemeters op de teller en letterlijk van de kaart. En dat terwijl de dag nog wel zo mooi en hoopvol begon. We volgden een weg die ons dieper de bergen in loodste. Bij een bord met daarop het teken van natuurlijke zwavelbronnen zijn we gestopt. Avontuur betekent tenslotte niet dat je koste wat het kost door bikkelt, nee, wie op avontuur gaat staat open voor onverwachte en onbekende dingen.
Een overheerlijke verkwikking later klimmen we weer in het zadel voor een grandioos mooie klim door het hart van Borjomi-Kharagauli Nationale Park naar een pas op 2.200 meter hoogte, waar we a: de jeeptrack kunnen blijven volgen of b: een smal paadje in kunnen sturen.
Mijn mountainbike hart gaat sneller kloppen van kleine paadjes door de bush bush en ook Bjørn zet zijn droppertje vast enthousiast lager voor de downhill in singletrack. De jongens laten alles aan ons pro’s over en volgen met een big smile.
,,Wat tof!’’ Lacht één van hen het avontuur tegemoet. Bocht na bocht komt de pas steeds verder achter ons te liggen. De kilometers plussen in de afdaling snel. Maar daarna plooit de aarde omhoog en moeten we onverwacht toch weer klimmen. Het slingerpaadje langs een grillige bergwand wordt steeds grilliger. De distels woekeren. Begroeiing maakt dat er nog maar weinig zichtbaar is van iets wat vast en zeker ooit een pad is geweest, tot een half uur geleden. Inmiddels is er geen richtlijn meer te zien. Onder het motto: ‘als je het maar vaak genoeg rijdt wordt het vanzelf een paadje’ zetten we door.
Toch, dat geloof houdt een keer op. De zon snelt richting de horizon en de hoge pieken die voor ons toornen geven het bewijs dat de aarde niet plat is. We kunnen dus maar beter uit de rol van Christoffer Columbus kruipen en terug gaan naar de realiteit. En dat is dat dit nationale park met een oppervlakte van ruim 760 km² voor óns een labyrint is, terwijl vele anderen hier heel goed de weg weten. Er wonen namelijk lynxen, wolven en bruine beren. Een kamp opslaan is dus geen optie. Doorgaan ook niet. Er zit maar één ding op. Spaarzaam omgaan met de laatste druppels in je Camelbak, onderin je tas zoeken naar nog een verdwaald power gelletje, de batterijbesparing van mijn Garmin Edge 1030 aanzetten en mijn Macro Drive koplamp op mijn stuur zetten. Na een draai van 180 graden zetten we voort. Terug door de distels en langs de bergwand. De downhill bergopwaarts pakken en in het stikke donker juichen als we opnieuw de splitsing op 2.200 meter hoogte hebben bereikt. Optie a: het smalle paadje insturen bleek een spannende, vermoeiende en uitzichtloze tocht, die later in onze herinnering zal zegevieren. Nu niet. Nu willen we vooral heel, heel graag voor optie b gaan. Ofwel, de jeeptrack volgen. We weten dat de afdaling nog minstens 40 kilometer bedraagt voor we de rand van de bewoonde wereld tegen komen. Boven ons geeft een zeldzame bloed maan donkerrood schijnsel. De jongens hebben geen verlichting, dus Bjørn en ik rijden voorop met onze koplampen op halve kracht, opdat de accu langer blijft leven. Als we zonder komen te zitten zijn we namelijk écht de Sjaak.
De schrik zit hoog als er achter ons wilde paarden rennen zodra wij het wildlife leven verstoren. Geblaf van de Kaukasische Owcharka – dit zijn de meest angstaanjagende kuddebewakers die je kunt treffen – maken dat ons hart overuren draait. Maar waar honden zijn, zijn kuddes. En waar kuddes zijn, zijn mensen. Het is klokslag middernacht als we ruim 14 uur na het starten van de dag een spookdorp insturen. Vies, moe en ontzettend blij dat we uit het habitat van de wolven zijn doen we een beroep op de inwoners. Een slaapplek hebben ze voor ons. Maar na zo’n tocht kan je volgens hen niet je bed induiken zonder te proosten op een goede afloop. Ze dekken de tafel in het holst van de nacht. Vullen de glazen meermalen. Er is bier en wijn in overvloed. Ook het traditionele deeggerecht chatsjapoeri maken ze voor ons warm. We nemen het er goed van, want we hebben de hoge toppen van de Kleine Kaukasus toch maar mooi weten te verslaan. Gagimarjos! Ofwel: Proost! Op een goede afloop. Op het in kaart brengen van een onbekend gebied. Op de mountainbikes. Op ons grote voorbeeld Christoffer Columbus. Proost op de gastvrije bevolking van Georgie. Op het vinden van een weg. En proost op de herinnering die, als we morgen op krachten zijn, alleen maar mooier en mooier gaat worden.
Wil jij ook eens als ontdekkingsreiziger onbekende gebieden befietsen? Zorg dan dat je minimaal de volgende producten bij je hebt.
Musthaves voor jouw ontdekkingstocht:
- Goed zittende (fiets)backpack met waterreservoir. Ik gebruik de Evoc Explorer Pro 30L. Deze rugtas is super stevig, gemaakt van uitstekend materiaal en praktisch ingedeeld.
- Afhankelijk van het land waar je reist een waterfilter.
- Powerbank.
- Navigatie. Mijn advies is de Garmin Edge 1030. Dit vanwege een batterijduur van maar liefst 20 uur! Hij heeft een duidelijk en groot scherm plus uitgebreide navigatie functies. Ga je echt pionieren, dan is een gedetailleerde kaart ook een pre.
- Voor- en achterlamp. Ik raad de Macro Drive 1300XL Koplamp van Lezyne aan. Het is een krachtige lamp met verschillende standen. Waar je met 1300 lumen lichtsterkte 2,5 uur brandtijd hebt, geniet je op een stand van 450 lumen maar liefst 8 uur van verlichting.
- EHBO kit zoals de VAUDE First Aid Kit Bike Essential Waterproof
- FUTURUM PROFORMANCE Natural Chamois Cream. In de volksmond beter bekend als billen crème.
- Reserve materiaal voor je fiets.
- Laagjes kleding. Eén daarvan is het PROFORMANCE Rain Jacket Packable van FUTURUM. Hoe klein mijn tas ook is, deze past altijd.
De Evoc Explorer Pro 30L rugtas van Evoc is ideaal voor fietsavonturen vanwege de praktische indeling en het hoge comfort.
