De Challenge van Maarten Tjallingii: Cape Epic | Waarom weer trainen als een prof?
Maarten Tjallingii zette in 2016 een punt zette achter zijn schitterende profcarrière. Maar dat het nooit te laat is voor een ultieme #mychallenge bewijst hij met zijn nieuwe voornemen: deelnemen aan Cape Epic. In deze tweede blog vertelt Maarten over zijn voorbereiding.
» Lees ook deel 1 waarin Maarten vertelt hoe het idee voor zijn #mychallenge ontstond.
Ik heb een sportief doel gesteld. Om eerlijk te zijn heeft Erik Dekker mij een sportief doel gesteld. En niet zomaar een doel, nee de Cape Epic! De feiten: 624 km, 16.650 hoogtemeters, 8 dagen. Voor zover ik het als ex-mountainbiker heb ervaren is dit de wedstrijd die is als de Tour de France voor wielrenners en als de Mount Everest voor bergbeklimmers.
“De Cape Epic is als de Tour de France voor wielrenners en de Mount Everest voor bergbeklimmers.”
Na de Birkebeinerrittet in Noorwegen in 2016 wordt de Cape Epic mijn eerste fietsdoel. In de tussenliggende jaren heb ik, voor mijn doen dan, maar weinig gefietst. Dus had ik toen ik in de zomer van vorig jaar ‘ja’ zei tegen deze uitdaging geen idee waar ik op conditioneel vlak stond. Gezien mijn andere verplichtingen overdag wist ik dat ik niet elke dag de tijd zou hebben om volop te trainen. De twijfel begon daarom toe te slaan. Ik had geen beeld van wat me te wachten stond en mijn gedachten gingen met me aan de haal. De ene dag vertelt iemand me en passant dat je de Cape Epic ook zonder training kan volbrengen, de volgende dag laat Erik me weten dat we dit jaar mee kunnen doen om de winst (bij de Masters 40+ natuurlijk). Daar voel ik wel voor. Alleen hoe dan?
“Meedoen voor de winst bij de masters 40+. Daar voel ik wel wat voor. Alleen hoe dan?”
De nulmeting
Ondertussen begint het plan meer en meer te leven. We halen verschillende sponsoren binnen en ik denk terug aan vroeger. Het binnenhalen van sponsoren was voor mij overigens een voorwaarde om stressvrij te kunnen fietsen (als een prof dus). Helaas ga je er niet harder van fietsen. Dus moet er ook getraind worden. Als je met regelmaat wedstrijden en toertochten rijdt dan weet je een beetje hoe je er conditioneel voor staat. Dan heb je een referentiekader – dat had ik niet. Ik ben dus, hoe spannend ook, gestart met een nulmeting, een inspanningstest. Iets wat profs ook ieder jaar een aantal keren doen om te bepalen waar ze staan. De uitslag hiervan was geruststellend, ik kan nog steeds heel goed afzien en trapte 340 watt bij mijn omslagpunt en 475 watt maximaal. Alleen de basis was onvoldoende. Tijd om daaraan te gaan werken!
“Ik kan nog steeds heel goed afzien en trapte tijdens mijn nulmeting 340 watt bij mijn omslagpunt en 475 watt maximaal”
De eerste echte test
Na mijn nulmeting heb ik een realistisch trainingsplan gemaakt, met een aantal trainingen in de week. Geen 6 of 7, maar 3 of 4. Ik pak vaker de fiets naar een afspraak en zorg er voor dat Erik en ik samen trainen. Naast dat we conditioneel in orde moeten zijn moeten we ook leren ‘samen’ te rijden. Deze trainingen zijn leuk en leerzaam en we ontdekken wat we aan elkaar hebben onderweg. Een training is nog geen wedstrijd, dus vertrekken we in januari voor onze eerste test wedstrijd naar Spanje. We rijden de Costa Blanca Bike Race, een 4-daagse mountainbike wedstrijd waar onze technische skills op de proef worden gesteld. Heel even voel ik me uitgedaagd om me er vol in te storten – maar dan komt mijn #mychallenge weer om de hoek kijken. Het gaat er uiteindelijk niet om of ik die afdaling rijd, maar dat ik op 17 maart 2019 fit aan de start sta van de Cape Epic. Korte versus lange termijn doelen. Ook iets waar profs goed in zijn. Weten wat je te doen hebt in de voorbereiding om in ‘jouw’ koers te schitteren.
Tips van Maarten voor de ultieme #mychallenge:
- Maak het doel aantrekkelijk voor je. Hierdoor krijg je motivatie om eraan te beginnen.
- Maak het doel haalbaar door tussenstappen in te plannen.
- Hoe meer factoren je vooraf beïnvloedt hoe groter de kans van slagen.
- Bedenk hoe je je #mychallenge gaat vieren.
