Hallo, mijn naam is Daniel Abraham Gebru, regerend Paralympisch kampioen wielrennen voor Nederland, maar mijn roots liggen in Eritrea. Op dit moment begeleid ik jonge vluchtelingen in Nederland en probeer ik hen te inspireren door hen te laten zien hoe sport hen kan helpen bij hun integratie in Nederland. Daarnaast werk ik hard aan mijn doel om later dit jaar mijn Olympische titel met succes te verdedigen. Ik ben blij dat ik mijn ervaringen, hoogte- en dieptepunten met jou kan delen op weg naar Tokio 2021!
Daar gaan we dan, Episode#1 van de Daniel Chronicles. Bedankt dat je me vergezelt op de weg naar Tokio. Ik zal proberen het net zo spannend te maken voor jou als het is voor mij!
Laat me je eerst terugbrengen naar mijn roots, Eritrea. Velen van jullie weten waarschijnlijk niet dat fietsen ingebed is in de cultuur van Eritrea. Als voormalige kolonie van Italië heeft Eritrea de liefde voor de wielersport geërfd en het is een van de weinige landen in de wereld waar de wielersport de nummer 1 sport is. Voeg daarbij het feit dat de hoofdstad op grote hoogte ligt + de fysiologie van de Eritreeërs en je hebt de juiste ingrediënten voor het opvoeden van supertalenten. De Italianen zijn waarschijnlijk nog steeds gefrustreerd door het feit dat ze zo vaak verslagen zijn, haha! De naam van een van de meest getalenteerde fietsers van de afgelopen jaren uit Eritrea doet waarschijnlijk wel een belletje rinkelen. Teklehaimanot was de eerste Afrikaan die de Bolletjestrui droeg in de Tour de France 2015. Hij reed destijds voor MTN Qhubeka.
Opgroeien in een land waar wielrennen zo populair is, betekende ook voor mij dat ik verliefd werd op de sport, maar de oorlog tussen Ethiopië en Eritrea veranderde alles in mijn leven. Toen ik in Ethiopië woonde en mijn ouders werden gearresteerd, had ik geen andere optie dan het land te ontvluchten. Daar zat ik, gestrand op een vliegveld in Nederland, 15 jaar oud, geen paspoort en geen geld. Ik kwam terecht in een van de opvangcentra voor vluchtelingen en omdat ik geen paspoort had, was het onmogelijk om een vergunning te krijgen. Wat doe je dan als je na je Nederlandse lessen tijd genoeg hebt en er verder niets meer te doen is? Precies, je gaat op de fiets!
En dat is wat ik deed. Zo lang en zo ver als ik kon. Het was niet alleen een manier voor mij om de tijd en de verveling te doden, maar ook een manier om met alle frustraties om te gaan. Later kon ik me aansluiten bij een van de lokale wielerclubs en begon ik te merken dat het voor mij relatief makkelijk was om te concurreren met de renners van dezelfde leeftijd, maar ook met de meeste volwassen renners. Dit was leuk! En het hielp me ook om de situatie waarin ik terecht kwam te accepteren en te waarderen. Ik stopte met terugkijken en begon me te concentreren op de weg die voor mij lag. Niet wetende wat voor prachtige dingen er op mijn pad zouden komen natuurlijk.
Stay tuned voor Episode #2 van The Daniel Chronicles
