Vijftig deelnemers, 145 schitterende kilometers, 3000 hoogtemeters in het Zwitserse hoogland en ruim €80.000 aan donaties ten gunste van de Nierstichting. Neem daarbij nog een flink portie gezelligheid, een goede scheut doorzettingsvermogen, een pan vol Gruyère kaasfondue en de begeleiding van voormalig profrenner Maarten Tjallingii en je begrijpt dat de tweede editie van Tour de Gruyère meer dan geslaagd is!
Door: Christine Ros
Christine Ros is columnist, verslaggever, contentschrijver & MTB-gids bij World2Bike. Op FuturumBlog schrijft ze over haar fietsavonturen en toffe mountainbike- en wielerproducten. Wil jij net als Christine ook MTB-avonturen beleven in Nepal of Georgië? Check dan World2Bike!
Het is vroeg in de ochtend als de weidemelk met muesli een bodem legt voor een uitdagende dag. Allemaal koolhydraten die de helden van Tour de Gruyère hard nodig hebben, tipt Maarten Tjallingii, ambassadeur van de Nierstichting.
,,We moeten op tijd eten en vooral goed blijven drinken. En als je tussen de zestig- en tachtig procent van je vermogen blijft rijden, komen we de Jaunpas allemaal op!’’ benadrukt hij voor het startschot klinkt, de spd’s klikken en het rood met witte peloton het middeleeuwse dorpsplein verruilt voor de bergen.
Er fietsen nierpatiënten mee, familie en betrokkenen, investeerders, maar ook de ontwikkelaars van de draagbare kunstnier (waar de opbrengst naar toe gaat) nemen het hellende asfalt onder hun wielen. Stuk voor stuk willen zij hun kilometers waardevol maken voor de gezondheid van anderen. Met meer dan 80.000 euro aan opbrengsten is dat ook zeker gelukt!
Daarbij is de tocht een mooie metafoor in dezen. Want zowel de deelnemers van Tour de Gruyère als nierpatienten moeten een strijd leveren; eerst diep gaan om vervolgens van het uitzicht te kunnen genieten. In dit geval een uitzicht op het idyllische landschap van het Greyerzerland dat naarmate de kilometers verstrijken steeds ruiger wordt.
,,Pffff’’, hijgt Dirk als hij met zijn tong op zijn stuur richting de 1500 meter hoge pas kruipt. ,,Ik geloof dat ik dialyseren toch minder zwaar vind dan dit!’’ Natuurlijk zegt ‘ie het met een knipoog. Hoogtemeters overbruggen is tenslotte slechts in het moment zwaar. De impact van een lichaam dat niet goed werkt tekent je daarentegen voor het leven. Iets waar veel mensen mee te kampen hebben. In Nederland zijn er alleen al zo’n 6.500 mensen afhankelijk van dialyse. Ze gaan ziekenhuis in, ziekenhuis uit. De ontwikkeling van de draagbare kunstnier moet aan dat laatste een einde maken, waarmee de kwaliteit van leven van de nierpatiënt wordt vergroot en de ziekenhuizen worden ontlast. Een goede reden voor de altijd opgewekte Tjallingii om zijn schouders eronder te zetten. Hij weet tenslotte wat het is om ziek te zijn en door te pakken. Op zijn derde heeft hij namelijk één van zijn nieren moeten laten verwijderen omdat deze aangetast werd door een tumor. Nu hij vader is beseft hij hoe groot de impact moet zijn geweest op zijn familie.
Toch willen de bikkels het vandaag niet zwaarder en meer beladen maken dan het is. Het positieve aspect moet zegevieren. ,,Kom op, jullie kunnen het! Nog een paar honderd meter’’, straalt Tjallingii met plaatsvervangende trots vanuit de berm. En het is waar, er zit geen één pedaalridder in het zadel zonder glimlach!
Elkaar motiveren, op een bergverzetje doortrappen, lachen omdat het haast te steil lijkt om te fietsen, maar weigeren af te stappen. Dat is hoe de strijders richting de eerste echte top toeren. De koeienbellen moedigen de in-het-zweet-gewerkte wielrenners aan, terwijl de bananen en energie bars lonken. Geklap en gejuich klinkt er zodra de aarde afvlakt en iedereen de Jaunpas heeft bereikt.
En dan, als het zuurstof weer volop in ieders longen huist en het hart een tevreden melodie klopt is het tijd om van de Zwitserse massieven te genieten. Het uitzicht is immers al net zo adembenemend als de klim was. Daarbij, elke renner weet dat er na een handvol hoogtemeters, net zo veel dalingsmeters volgen. Het betreft een snelle downhill langs boertjes, door het groene Alpenland met het uitzicht op besneeuwde toppen die de Mont Blanc omringen.
Met trots racen ze naar beneden. Het gevoel van overwinning heeft de angst om niet krachtig genoeg te zijn voor deze uitdaging verdreven. Wat maakt dat de volgende twee cols misschien niet minder zwaar zijn, maar het vertrouwen boven te komen heeft de overhand genomen.
Moe maar voldaan peddelen alle deelnemers naar de finish in het hart van Gruyère. Onder luid gejoel worden ze binnen gehaald. De organisatie van de Nierstichting hangt een welverdiende medaille om ieders nek. De plaatselijke kelners zorgen voor het vloeibare goud.
De pijn is vergeten. De zin om er volgend jaar nog harder tegenaan te gaan beklijft. Wie deel heeft genomen aan de tweede Tour de Gruyère zet direct een kruis in zijn agenda op 12 September 2020, want dan gaan we de strijd wéér winnen!
