Maarten Tjallingii over de Giro 2018 | De ideale bliksemafleider

Door: Maarten Tjallingii

Fight for Pink

Natuurlijk zou het mooi zijn als Nederland nu al helemaal in Giro-stemming zou zijn. En iedereen weer trots zijn roze shirtje uit de kast trekt. Maar geloof me, het beste moet nog komen. We hebben er heel even van mogen genieten toen Tom Dumoulin de openingstijdrit won in Israël. Hij leek er niet rouwig om dat Rohan Dennis al in de 2^e etappe het roze overnam.

Bliksemafleider

Zo aan het einde van de 2^e week lijkt het er op dat dat Simon Yates de perfecte bliksemafleider is. Iedereen kijkt naar Yates, Mitchelton-Scott moet de kastanjes uit het vuur halen. En 47 seconden daarachter werkt Dumoulin aan zijn vorm. Die zoals we gezien hebben steeds beter wordt. Natuurlijk wordt elke seconde die Dumoulin extra verliest breed uitgemeten. En zorgt de aanhoudende regen er voor dat we iedere rit op het puntje van onze stoel zitten.

1 seconde

Ik weet nog goed dat ik in 2007 in de Tour of Qinghai Lake aan de leiding stond in het klassement en door een tijdstraf (voor het aanpakken van een bidon in de laatste 20 km) precies 1 seconde overhield. Ook de Giro kan je op 1 seconde verliezen. Maar nu Yates nog aan de leiding staat kan Dumoulin zich focussen op de koers, op de etappes die nog komen gaan, uitgaan van zijn eigen kracht. Hij kan na de koers direct naar de bus. Volle focus op het herstel en de volgende etappe. Terwijl Yates nog bij de persconferentie zit.

Zoncolan

Daarbij, elke keer dat ik Yates hoor praten, dan valt het op dat hij vooral redeneert vanuit angst op dit moment. Namelijk over de denderende sneltrein die Dumoulin is tijdens de tijdrit, de cruciale 2 minuten die Yates denkt nodig te hebben en de etappe dat Dumoulin op 2 seconden kwam. Hij is duidelijk aan het verdedigen, over zijn schouder aan het kijken wat er achter hem gebeurt. Met de Zoncolan in het vooruitzicht belooft het een spannend Pinksterweekend te worden.

Spingere

Toen ik in de Giro van 2014 de Monte Zoncolan op reed, wat eerder een geasfalteerd geitenpad leek, hoorde ik de renners voor mij ‘spingere’ roepen waarna de toeschouwers een handje toe staken. Een klein duwtje in de rug. Mijn voorwiel kwam bij elke oneffenheid in de weg omhoog. Zo steil. Ik leerde snel en goed voorbeeld doet volgen,  dus begon ook ‘spingere’ te roepen. Ik beloonde ‘mijn Italiaanse duwhulp’ met mijn bidon en voor heel even hadden we twee blije mensen.

Droomscenario

Maar even terug naar de Giro Anno 2018: als ik een droomscenario mag schetsen dan zie ik voor me dat het tijdsverschil tussen Yates en Dumoulin voorafgaand aan de tijdrit minder is dan 2 minuten. Dan heeft Dumoulin de eerste mentale tik al uitgedeeld. Yates zal dan namelijk worden geconfronteerd met zijn eigen uitspraak: “Ik heb minuten nodig om Dumoulin voor te blijven. Twee is het minimum, drie minuten zou wat comfortabeler zijn.” De fysieke tik zal volgen als Tom een fantastische tijdrit rijdt. Dan kan hij op voorsprong komen, de Maglia Rosa aantrekken en verdedigen tot in Rome. Forza TOM!