Maarten Tjallingii zette in 2016 een punt zette achter zijn schitterende profcarrière. Maar dat het nooit te laat is voor een ultieme #mychallenge bewijst hij met zijn nieuwe voornemen: deelnemen aan Cape Epic.
» Lees ook deel 2 waarin Maarten vertelt hoe zijn voorbereiding verloopt.
Het is half juni 2018 als mijn telefoon gaat. Erik Dekker staat er op het scherm. Waarom belt Erik mij, denk ik nog. Niet veel later hang ik op. In verwarring. Erik’s vraag is kort en helder. Maar een antwoord heb ik nog niet direct klaar.
Ik dacht aan vroeger, toen ik op mijn blauwe BMX’je de hellingen van Maputo, de hoofdstad van Mozambique af crosste naar de zee. Mijn ouders zijn dan al jaren neergestreken in Mozambique waar mijn vader leraren opleidt op de universiteit. Maputo stad ligt op een helling aan zee waar toendertijd nog geen bebouwing was. Ideaal om met een fiets af te rijden. Ik deed alles met de fiets. Naar school aan de andere kant van de stad, naar vriendjes in de buurt en samen springen over zelfgebouwde schansen. Ik denk aan mijn vriendje die ongelukkig viel en aan hoe mijn broer en ik de hele wijk plat fietsten. Als Strava toen had bestaan hadden de Tjallingii’s alle KOM’s gehad. Tot die ene dag dat mijn fiets gestolen werd. Ik was in tranen, mijn dierbaarste bezit was weg.
“Als Strava toen had bestaan hadden de Tjallingii’s alle KOM’s gehad.”
Gelukkig gingen mijn ouders direct op onderzoek uit. Hun netwerk en goede naam in de omgeving hielpen daarbij enorm. En al snel kwam er een verlossend bericht, ergens in een sloppenwijk van de hoofdstad was een BMX gevonden. En dat viel op natuurlijk, zo’n blinkend blauwe Peugeot. Dat kun je je nu in de tijd van Facebook en WhatsApp bijna niet voorstellen. Er was toen nog geen internet en wij telefoneerden met Nederland via een telefooncentrale. En toch deed de tam-tam zijn werk. Opgetogen ging mijn vader met een lokale kennis naar het adres waar de fiets was gezien, en trof mijn tweewieler daar aan. En zo werd ik weer herenigd met mijn BMX.
Of ik met hem de Cape Epic wil rijden, was de vraag van Erik Dekker. Voor mij een droom, een mogelijkheid om opnieuw te gaan fietsen op het continent dat mij zo lief is. Afrika. Hoewel Zuid-Afrika wel een bijzonder deel van Afrika is, voelt het toch als ‘back to my roots’. Het geplantte zaadje in mijn hoofd begint te groeien. Tegelijkertijd slaat de twijfel toe, ben ik wel op tijd in vorm? Kan ik die 16.000 hoogtemeters in 8 dagen wel aan? Hoe ga ik alles inplannen en wat vindt mijn familie hier van? Want ja zeggen betekent ook een serieus commitment om weer te gaan trainen, misschien wel op trainingskamp te gaan en nog veel meer…
“Kan ik die 16.000 hoogtemeters in 8 dagen wel aan?”
En wat zegt mijn gevoel, ben ik hier wel aan toe? Ik ben bewust gestopt met het beoefenen van een wedstrijdsport om meer thuis te zijn en me te richten op het coachen van anderen. Wanneer ik me voorneem dat we als gezin naar Zuid-Afrika gaan en deze challenge ook een mooie casus is voor mijn cliënten bel ik Erik Dekker terug en zeg: “Ja! We gaan het doen.”
De #MYCHALLENGE is on. Preparation:
– 31 jan t/m 3 februari: Costa Blanca Bike Race
– 13 t/m 17 februari: Mediterrean Epic
Volg de #epicallies op:
Facebook
Twitter
Instagram
