‘If you’re struggling, you’re progressing!’ Een mooi credo voor wie een #mychallenge niet uit de weg wil gaan. Voor wie uít zijn comfort zone wil stappen. Op naar het avontuur van het onbekende!
Door: Christine Ros
Christine Ros is columnist, verslaggever, contentschrijver & MTB-gids bij World2Bike. Op FuturumBlog schrijft ze over haar fietsavonturen en toffe mountainbike- en wielerproducten. Wil jij net als Christine ook MTB-avonturen beleven in Nepal of Georgië? Check dan World2Bike!
,,Het onverwachte bedoel je Chris. Als ik dit had geweten…’’ Bjørn kan een zucht niet onderdrukken als hij zijn fiets een zoveelste honderd hoogtemeters omhoog tilt tussen een weelderige verzameling dennenbomen.Oké, ik moet toegeven dat de ‘progressing’, de vooruitgang dus, bij onze uitdaging nogal stroef loopt. Enerzijds heeft dat te maken met de onmogelijke zoektocht naar een supergave smalle singletrack in een veel te groot bos, anderzijds misschien met de start van de dag.
Even ter verduidelijking: Bjørn en ik zijn afgereisd naar het meest ongerepte en afgelegen gebied van Georgië. Tusheti, de plek waar ik mijn hart verlies, terwijl ik de mooiste herinneringen win.
Het is voor ons een nog onbekend speelveld die wij onder de wielen nemen, zodat we een nieuwe mountainbike-reis uit kunnen zetten voor World2Bike. Eén die de gebaande paden zo veel mogelijk links laat liggen. We willen singletracks en avontuur dwars door de Kaukasus. Weg van de toeristenstroom, op naar daar waar de natuur nog natuurlijk is. Wat maakt dat we onze hand niet omdraaien voor een ontdekkingstocht en we de samenwerking met de locals graag aangaan. We slapen daarom bij de inlanders die het gebied al een leven lang kennen.
Vanmorgen vroeg lag de wandelkaart dan ook opengeklapt op de ontbijttafel ter discussie. Hoofdschuddend keek de grote Georg ons aan. In een onverstaanbare taal zal hij zoiets gezegd hebben als: ‘Dat kan je echt niet fietsen!’ Maar wij verstonden het niet. Wij hoorden alleen: ‘Dat zal je vast kunnen fietsen’. Afijn, wat de vertaling ook is geweest doet er niet toe. Eén ding verstonden we wel: Gagimarjos! Ofwel, proost! En zo werden er drie glazen tot de rand gevuld met zelfgebrouwen ChaCha.
Een samenwerking kan in dit bijzondere land nou eenmaal niet tot stand komen zonder stevige neut. Om acht uur ’s morgens. Op een lege maag en met een ongetrainde lever. Ook niet-drinkers zoals wij mogen tenslotte niet weigeren. Van ChaCha’s word je immers warm en relaxed, menen zij.
Een tweede glas probeer ik natuurlijk wel weg te praten, maar met deze taalbarrière is dat uitgesloten. Drie ChaCha’s later besluiten we even te wachten tot de miezelregen voorbij is. Wat betekent: knock-out tot het middaguur.
Voordat we het veel te grote bos (zonder supergave smalle singletrack) hebben bereikt zijn er dus een aantal cruciale uren vervlogen in de alcohol. Maar natuurlijk mag dat de pret en vooral het vertrouwen niet drukken.
Wordt het makkelijk vandaag? Nee. Is het de moeite waard? Ja! We zijn vastbesloten weer een grandioze dag op de kaart te zetten. Ondanks- en dankzij alles. Verdwaald in een dichtbegroeide bergwand realiseer ik me namelijk dat mislukken nog altijd leuker is dan iets níet proberen. Hoe zwaar het ook is, ik heb het ontzettend naar mijn zin. Moet hard lachen als mijn haar wordt gegrepen door een kluwen takken en nog harder als ik zie hoe Bjørn zijn mountainbike als rollator gebruikt om staande te blijven. Daarbij vertrouw ik erop dat we een downhill tegemoet klimmen die menig mountainbiker razendsnel af wil denderen.
,,Bjørn!’’ Straal ik als een kind die een zak snoep voorgehouden krijgt. ,,Ik heb hem! Hier is ‘ie!’’ Ik push mijn wielen naar een paadje van krap twee voeten breed en met een onberijdbare hellingsgraad. Zodoende wandelen we nog zeker vijfhonderd hoogtemeters door over de zogenaamde supergave smalle singletack. Eenmaal boven kijk ik uit op de pieken van de Kaukasus. Her en der tekenen middeleeuwse wachttorens het silhouet. Een hand vol leistenen huisjes verklapt dat de tijd hier overal heeft stilgestaan. Wat gaaf! Ik neem even de tijd om er van te genieten voor ik een welverdiende Snicker uit mijn tas vis, mijn dropper in standje downhill zet en mijn helm weer op mijn hoofd plaats. Als ik de diepte in kijk weet ik zeker dat ik ze alledrie hard nodig heb. Mijn hemel! Deze trail volgt een loodlijn van de kop van de berg naar de voet.
Korte haarspeldbochten met een hellingspercentage van mama-dit-mag-je-echt-niet-weten doemen op. Bjørn drukt zijn wielen behendig de switchbacks in. Ik heb daarentegen tools genoeg, maar mis de skills om zijn kunstje na te doen. Ik ben uit mijn comfort zone gestapt. Heb het avontuur voor mijn voeten. I’m struggling. But I’m progressing. Want sommige dingen lijken onmogelijk tot je het tóch gedaan hebt, prevel ik in mijzelf. Het werkt, de eerste haarspeldbocht vanaf mijn zadel is een feit. Sterker zijn dan je excuses is een must vandaag.
En zo komt de rivier in zicht. Gevolgd door een zelfde type klim en afdaling die duren tot het vallen van de avond. Intussen dealen we met wild blaffende herdershonden. Moeder Natuur trakteert ons op schilderachtige vergezichten, maar ook de meest uitdagende secties. Bloemenweides, een labyrint van bomen. Struggles and progress vullen de dag. Het is dan ook al donker – ver na tienen – als we het guesthouse weten te bereiken. Gelukkig heet de uitbater ons goedlachs welkom. Blij dat we heelhuids terug zijn voorziet hij ons van een rijkgevulde tafel, wij hem van een mond vol avonturen. Beiden zijn we trots op de prestatie van vandaag. Daar moet op gedronken worden, Gagimarjos! Ofwel, proost! En nog eens twee ChaCha’s om ons klaar te stomen voor morgen, knipoogt hij. Dat zal weer een waardevolle dag zijn voor ons én World2Bike. Want na zoeken, proberen, doen en slagen gieten we het mooiste van Tusheti in een mountainbike-reis die een beetje reislustige mountainbiker niet mag missen!
Benieuwd naar het resultaat? Bezoek dan onze site https://www.world2bike.nl/tusheti-toughest en laat je verleiden door de foto’s op https://www.facebook.com/world2bike om mee te gaan.
