Inspiratie verhaal | Mountainbiken XXL

Elke dag is anders. Mooier, uitdagender, hoger, hoger en nog eens hoger. Nee, wij gaan niet alleen voor ‘the longest mountainbike descent in the world’. Deze driedaagse downhill vanaf de Thorong La wordt het toetje van een grandioze klim dwars door de Himalaya: een ronde om de Annapurna. Van 730 meter biken wij, de avonturiers van World2Bike, naar 5416 meter hoogte. Offroad!

Waarom Nepal? Omdat mountainbiken op het zogeheten ‘dak van de wereld’ in elk opzicht een hoogtepunt is. Ofwel, dé aanvulling van je outdoor-cv als je echt van mountainbiken houdt. Je skills worden op de proef gesteld, je leert het achterland kennen en op twee wielen versla Moeder Natuur. Van alle obstakels en steiltes die we tegen komen is de hoogte namelijk onze grootste tegenstander. Maar voor we daar mee te dealen hebben moeten we eerst vertrekken.

We vullen een dagrugzak (EVOC Explorer Pro) en geven de rest van de bagage mee aan onze dragers. Die staan om 6.00 uur in de morgen al op ons te wachten. Kleine tengere bergmannetjes. Ze binden stuk voor stuk drie grote tassen aan hun hoofd. Aan hun hoofd? Ja, ze hangen minstens twintig kilo per sherpa aan hun voorhoofd voordat ze de pas erin zetten. Wij klimmen intussen in het zadel.

Een jeeptrack golft ons naar het uitzicht op de eerste witte toppen. Een makkie, zo lijkt het. Maar na twintig kilometer is het gedaan met het golven. De jeeptrack is ineens steil en technisch. Enorme keien breken onze lijn.

,,Jeeptrack?’’ hijgt er één. ,,Hoe kan hier een jeep rijden?’’ Nou, met grof geweld. De paar vierwielers die je tegenkomt schommelen langs de afgrond. Wat ben ik blij dat ik een Fuel Ex rijd! Lockout van mijn vering en met een versnelling tegen de drop-on’s aanfietsen. Ze zijn nou eenmaal niet te omzeilen.

Gelukkig leidt het uitzicht af van het kuitenbijten. Aan de ene kant prijkt een muur van steen, aan de andere kant kolt de Marshyangdi. We fietsen stroomopwaarts door een kloof naar de groene kant van het massief. Metershoge watervallen vangen onze blik en we zien hoe geitjes balans houden als ze een verticale bergweg zoeken. Trouwens, onze route lijkt ook wel verticaal, bedenk ik me als ik staand op de pedalen een kunstig stukje infrastructuur van de Nepalezen versla: een main road van keien. Wat een grandioze leerschool! Goedlachs stuiter ik in een kilometer of vijf, vierhonderd hoogtemeters de berg op. Wetend wat mij te wachten staat in Chame (2670) zet ik flink door. Houd halt voor een karavaan yaks en steven een rijkelijk versierde hangbrug over naar de warmwaterbronnen. Hier mengt kokend heet water zich met koud gletsjernat. Met mijn billen in  bad zie ik hoe het avondgloren de wit besneeuwde Annapurna (8091) vlammend oranje kleurt. Wauw!

Acclimatiseren

De dagen hierna biken we in een reeks haarspeldbochten achtereen door dennenbossen, langs steile rotswanden naar een nog mooier decor gevormd door de hoogste toppen ter wereld. Alleen is het nu niet meer slechts visueel genieten van de hoogte. We moeten er ook lichamelijk mee dealen. Waar je normaal met gemak een klimmetje van 15 procent op schiet, ben je al snel buiten adem bij een laffe helling. En dan is het ook nog eens slalommen geblazen tussen de heupwiegende ezels.

Niks om je druk over te maken, we kennen een paar mooie singletracks om de doorgaande route te vermijden. Wat betekent: een bergverzetje inschakelen, de zijtak van de main-trail op stampen en dan lekker boscrossen. Ja, zelfs tot 3000 meter vind je hier woud. Daarna verandert het vruchtbare landschap in een toneel van dorre vlaktes en glad geslepen formaties. Alles ziet er anders uit. Tibetaans. Zelfs de mensen zijn gemetamorfoseerd. Waar wij gekleed zijn in een de nieuwste FUTURUM 4 SEASONS outfit, winden zij oude wollen kleden om hun lijf, hebben een geleefde huid. De vrouwen knopen hun lange zwarte haren tot een vlecht en de mannen dragen bont om het hoofd.

Afijn, dit is dus typisch het Manang district, op naar de 3540 meter. Gewoon lekker in korte broek. Tot de zon achter de bergen zakt, want dan is het ineens écht koud. Toch is het slapen op deze hoogte helemaal niet ongemakkelijk. Manang is hét mekka voor bergsportliefhebbers. En waar toeristen zijn, is ook goede koffie en appeltaart. Dus met de gletsjers recht voor onze snufferd genieten we van een acclimatisatiedag waarin ons lichaam zich aanpast aan een gebrek aan zuurstof.

Over de top

Einde luxe, einde jeeptrack. Vanaf Manang is er geen gemotoriseerd verkeer meer mogelijk. Nou ja, de heli dan. Die vliegt af en aan om trekkers met hoogteziekte te redden. Om dit te voorkomen stijgen wij in twee dagen naar High Camp. En dan? Dan is het tijd om naar ongekende hoogte te klimmen. De magische 5416 meter staat op het menu. Vroeg uit de veren dus.

Even voor de beeldvorming: het is bij vertrek min acht. Ik bind mijn helm daarom aan mijn backpack. Fietsen is toch te zwaar. Ik doe een muts op, over een buff. De buff om mijn nek trek ik tot over mijn neus. Dikke weatherproof handschoenen aan, waterdichte sokken van Sealskinz ook. Mijn bovenlichaam kleed ik daarentegen schaars, want ik weet dat als we in beweging komen, je lijf snel warm is. En zodra we over een paar kilometer de diepte in duiken, wil ik wel bewegingsvrijheid hebben voor de switchbacks.

Een paar kilometer… Het klinkt zo dichtbij, maar daar ben je niet zomaar. Met slechts 51 procent zuurstof te behappen lopen we eerst naar het theehuis op 5100 meter. Eén van de avonturiers heeft het ,,kkkk-koud’’, klappertandt hij.

Binnen steek ik zijn handen onder mijn oksels en druk een kus op zijn muts. ,,Nog een klein stukje en de zon wint het van de schaduw Erik. We kunnen het!’’

Samen zijn verbindt, maakt sterk en warmt. Erik lacht. ,,Ja, we kunnen weer. Op naar de zonovergoten overwinning.’’

Dat gaat met tien stappen voorwaarts en uithijgen. Weer tien stappen zetten en opnieuw op adem komen. Het blijft zwaar, maar het lukt je niet om je mondhoeken te laten zakken. Er is geen magischere plek dan ‘het dak van de wereld’. De massieven rond ons zijn helemaal wit en we zijn inmiddels gezegend met de warmte van de zon. Ik sluit mijn ogen, vul mijn hart en leeg mijn hoofd. Vereeuwig mijn teamgenoten voor het bord van de Thorong La Pass, haal diep adem, draai mijn Mino Link om, kijk de diepte in en spring op mijn fiets. ‘The longest mountainbike descent in the world’ is van mij!