Grenzen verleggen | Powered by FUTURUM
Daniel Abraham Gebru deinst niet terug voor een beetje avontuur. “Soms voel je onderweg een beetje spijt: waarom doe ik dit nu?â€
Woensdag 24 maart. Nog minder dan een maand te gaan en dan beginnen acht ‘gekken’ aan hun MISSION 48.1000, een initiatief van FUTURUM. Het doel: duizend kilometer afleggen in één weekend. In etappes van 80, 110, 140, 170, 200 en 300 kilometer over zelf uitgestippelde routes. Met telkens minstens een kwartier pauze daartussen. Niemand zal deze missie tot een goed einde brengen, prent de organisatie deelnemers vooraf in.
Daniel Abraham staat ook op de startlijst. Dat ging niet zonder slag of stoot. Zijn trainer en de bondscoach hielden hem die andere belangrijke missie voor: zijn wegtitel verdedigen op de Paralympische Spelen in Tokio. En daarbij succesvol zijn op de baan. Abraham sloot een compromis: hij neemt deel, maar staakt de strijd zodra hij inziet dat MISSION 48.1000 een hypotheek legt op succes in Japan. “Ik ben geboren voor avontuur, hou ervan grenzen te verleggen. Je gaat de strijd met jezelf aan. Je vraagt iets van je lichaam wat bijna niet kan. Soms overvraag je het lichaam zelfs. Dan wordt het echt afzien. Je kunt niet van tevoren zeggen wanneer het komt. Soms voel je onderweg een beetje spijt: waarom doe ik dit nu?â€
Daniel Abraham Gebru
Leeftijd: 36
Woonplaats: Amstelveen
Palmares: Paralympisch kampioen wielrennen (2016), Tweevoudig paralympisch wereldkampioen tijdrijden (2017 en 2018), Viervoudig Nederlands paralympisch kampioen wielrennen (2014, 2015, 2016, 2017), Tweevoudig Nederlands paralympisch kampioen tijdrijden (2016, 2020)
Zijn aanpak is onbekend. Routes zijn er nog niet. Heel ver vooruit plannen heeft ook geen zin. De avondklok is immers nog altijd van kracht. “Blijft die beperking of gaat die ervan af? De regel is dat we buiten moeten fietsen, maar de organisatie kijkt nu of het wordt toegelaten een deel op de indoortrainer te rijden.†Het enige wat hij nu doet, is rekenen. Hij neemt zijn Strava-account erbij en toont een route van juni vorig jaar. Toen reed hij op één dag meer dan 560 kilometer. Een dollemansrit door vijf provincies om de wedstrijdloze coronatijd door te komen. Gemiddelde snelheid: ruim 32 kilometer per uur. “M’n snelheid kon ik lekker vasthouden. Ook in het donker. Op de Veluwe sprongen er nog wilde zwijnen voor m’n fiets. Prachtig gezicht! Als ik de prestatie van vorig jaar projecteer op de MISSION 48.1000, dan zou je zeggen dat het te doen is. Maar ja, sommige dingen heb je niet in de hand: het weer, materiaalproblemen, pijntjes die steeds erger worden. Voor je het weet is het een slijtageslag, fysiek en mentaal.â€
“Vrienden zeggen: jij bent helemaal koekoek!â€
Begin dit jaar had Abraham nog een prima seizoensvoorbereiding op hoogte in Namibië (“Fantastisch land, rustig, mooie wegenâ€). Hij werd er tweemaal derde in evenzoveel wedstrijden: in een wegkoers en op het nationaal kampioenschap tijdrijden. Daar deed hij als Nederlander van Eritrese afkomst mee zonder aanspraak te maken op de nationale tijdrittitel. Na zijn terugkeer, eind februari, kreeg hij last van zijn bilspieren en rug. “Echt pijnlijk, ook met fietsen.†Regelmatig gaat hij naar de fysiotherapeut om erger te voorkomen. Hij was zodoende toch in staat om een testevent van de KNWU af te werken. Hij reed een achtervolging op de baan in Apeldoorn. “Ging niet optimaal – zeker geen PR – maar ook niet slecht.†Voor MISSION 48.1000 vertrouwt hij op zijn basisconditie. “Het is gewoon een kwestie van een goede broek aantrekken, de fiets in perfecte staat brengen en veel uren maken. Je valt terug op je duurvermogen. Fysiek ga je het voelen, dat zeker. Maar ik denk dat het mentaal nog wel zwaarder is. Wat doe je als je zoveel tijd alleen op de fiets zit? Hopelijk werkt het weer straks mee. Graadje of vijftien zou lekker zijn.â€
Dinsdag 30 maart. Steeds meer mensen vertelt hij over de MISSION 48.1000. “Vrienden zeggen: ‘Jij bent helemaal koekoek! Waarom, man?’ Ik vind het gewoon leuk. Heb ik altijd al gehad met uitdagingen, dat zit diep in mij. In Nederland is wielrennen een grote sport, maar dat geldt ook voor Eritrea. Daar heerst een fietscultuur. Je kunt er niet zonder de fiets, daar groei je mee op. Als je mazzel hebt, kunnen je ouders een racefiets financieren, zodat je aan wielrennen kunt doen.â€
Abraham kwam op zijn vijftiende als vluchteling naar Nederland. Hij meldde zich aan bij de Flevorenners uit Almere. “Dat begin vergeet ik nooit meer. Een paar jongens kwamen me ophalen voor een training, het voorjaarsweer was heel goed. We reden over het vlakke land, langs akkers. Ik voelde me meteen welkom. De jongens hebben me ook weer thuisgebracht.†Als junior reed hij wedstrijden, weliswaar op een oude, eigenlijk al versleten fiets. Na een reeks minachtende opmerkingen van medesporters hing hij de fiets aan de haak. Het hoefde van hem niet meer zo nodig. “Ik sprak de Nederlandse taal nog te slecht om te begrijpen wat ze zeiden, maar ik voelde aan alles dat het niet zo aardig was.†Een paar jaar later, toen duidelijk was dat hij dankzij het generaal pardon (een regeling waarbij migranten die al geruime tijd in Nederland verblijven alsnog een verblijfsvergunning toegekend krijgen, red.) een toekomst in Nederland kon opbouwen, hervond hij de wielerpassie. Een bijbaantje in de catering op Schiphol liet voldoende ruimte voor training. Het Marco Polo Cycling Team bood hem in 2010 onderdak. Waartoe dat heeft geleid, is inmiddels bekend. “Wat ik nog meer kan bereiken? Ik zie het wel, ik wil altijd gewoon maximaal presteren. Te beginnen in Tokio.â€
Woensdag 7 april. Begin van de middag. Abraham heeft net een training afgerond en zit aan de lunch. “Het gaat gelukkig al veel beter met m’n blessure. Vanochtend had ik ook weer echt het gevoel van: zo, ik heb lekker getraind. Al ben ik er nog niet helemaal vanaf.†Komend weekend is het moment suprême. “De benen voelen goed. Ik heb afgelopen weekend in Limburg en de Ardennen getraind. Kilometers maken, klimmen en tussendoor een beetje accelereren en tempoblokken rijden. Ik heb bewust op plekken gereden waar ik anders niet zo veel kom, omdat ik komend weekend ook op onbekende paden fi ets. Ging prima, ik reed 32, 33 kilometer per uur gemiddeld. Maandag en dinsdag heb ik het rustig aan gedaan. Dat waren korte ritten.â€
Wahoo ELEMNT ROAM
De ideale fietsnavigatie om je grenzen te verleggen!
Meer lezen…
Inmiddels heeft Abraham samen met FUTURUM een plan de campagne gesmeed. Het huis van een kennis in Dalfsen dient als uitvalsbasis. Vanaf daar rijdt Abraham de zes etappes, telkens over andere wegen, veelal in Overijssel en Gelderland. Na terugkomst van elke rit neemt hij een maaltijd en trekt hij droge kleding aan. “Het weer werkt niet mee, dat wordt een extra uitdaging. Maar goed, we beuken er gewoon in. We móeten. Dan zien we wel waar het schip strandt.†De avondklok is een extra te nemen horde. “Ik begin om 4.30 uur met fietsen en moet zorgen dat ik voor 22 uur weer terug ben. Dat is gewoon een kwestie van goed timen. Zit een etappe er om 22 uur nog niet op, dan moet ik indoor verder rijden. In de nacht van zaterdag op zondag pak ik een lang rustmoment, puur vanwege de avondklok. Als ik zo’n 32 kilometer per uur rijd, moet het qua tijd passen.â€
“Het is niet langer verantwoord om door te gaan, Tokio wachtâ€
Zaterdag 10 april. Gisteravond is Abraham op het basiskamp aangekomen. Met een wegfiets, een tijdritfiets, meerdere kledingsets en maaltijden, zorgvuldig samengesteld door zijn diëtist. Om drie uur gaat de wekker, anderhalf uur later rijdt hij weg voor de eerste etappe van 80 kilometer. De route gaat over zo veel mogelijk verlichte paden. Risico’s worden geminimaliseerd. Sneller dan verwacht is hij terug. Strava geeft een gemiddelde van bijna 35 kilometer per uur aan, en dat tijdens een rit in het donker en bij amper 2 graden. Abraham oogt opgewekt, trekt droge kleding aan, eet wat en is dan weer vertrokken. Ook de etappe van 110 kilometer verloopt gesmeerd: opnieuw ligt het gemiddelde met 34 kilometer per uur ver boven de gestelde grens. Wat wel opvalt, is de hoge mate van transpireren. Abraham laat doorschemeren het kouder te krijgen. Ondertussen vraagt hij met gefocuste blik aan de crew van FUTURUM of hij nog op schema ligt. In de rit van 140 kilometer, in de middag, malen Abrahams benen wederom als een korenmolen bij windkracht 4: in hoog tempo, fier, energiek. Toch komt er na zo’n 60 kilometer zand in de machine. Hij blijft onverminderd transpireren en verliest daardoor veel vocht en lichaamswarmte. Abraham rijdt niet ver van de basis in Dalfsen en besluit daar een droog tenue aan te trekken. Bij de hervatting begint het te miezeren, neemt de wind toe en verlaagt de gevoelstemperatuur. Er volgt een mentale dreun als Abraham ten noorden van Dalfsen in open gebied belandt en met tegenwind moet afrekenen. Vanaf Zwartsluis rijdt hij zeker 25 kilometer met de wind pal op kop. De gemiddelde snelheid zakt de laatste 10 kilometer terug naar 27 kilometer per uur. Terug in Dalfsen bekijkt Abraham de weersvooruitzichten: die beloven weinig goeds. Het besef daalt langzaamaan in: de missie komt vroegtijdig ten einde. “Het is niet langer verantwoord om door te gaan, Tokio wacht.†Terwijl hij die woorden uitspreekt, breken de hemelpoorten open.
Maandag 12 april. “Ik bleef maar zweten en kreeg het gewoon niet meer warm. Als ik dronk voelde ik de koude sportdrank door m’n lichaam lopen. Het verliep op een gegeven moment zo stroef dat ik dacht: het is niet handig om iets te forceren. Ik had wellicht nog wat verder kunnen komen, maar ik wilde beslist geen blessure oplopen. Het weer was voor mij gewoon too much.†Abraham zit niet lang bij de pakken neer. Over een paar dagen begint zijn hoogtestage met de paralympische selectie in de Sierra Nevada in Spanje, ter voorbereiding op Tokio. “Op de Spelen wil ik top zijn. Zoveel kansen krijg je niet om daar een medaille te pakken. De Spelen zijn een once-in-a-lifetime chance, in tegenstelling tot de MISSION 48.1000. Die keert vanaf nu elk jaar terug. Graag ga ik nog een keertje de uitdaging aan, en dan onder betere omstandigheden. Want ik wil die duizend kilometer in 48 uur volbrengen, net als de twee deelnemers die het gered hebben – respect! Zij hebben laten zien dat het geen mission impossible is.â€
Zij gingen op missie 48.1000
FINISHED – Quentin Gordon (Zuid-Afrika)
Had er precies 34 uur, 36 minuten en 53 seconden voor nodig om de MISSION 48.1000 tot een goed einde te brengen. Reed exact duizend kilometer. Trapte gemiddeld 176 watt en verbrandde maar liefst 19.320 calorieën
FINISHED – Lennart Nap (Nederland)
Een held. Reed de gehele MISSION 48.1000 buiten, hoefde geen kilometers op de trainer te rijden. Zelfs pech bracht hem niet uit evenwicht: de laatste 255 (!) kilometer reed hij met één versnelling vanwege een kapotte derailleurkabel
DNF – Josh Maddison (Verenigd Koninkrijk)
Mentaal gezien de sterkste. Besefte aan het begin van de tweede dag dat hij het einddoel met zijn gemiddelde nooit meer zou halen, maar fietste desondanks door. Strandde op 902 kilometer
DNF – Christian Orry Andersen (Denemarken)
Heeft als triatleet voor vele grote uitdagingen gestaan en dacht ook deze missie te kunnen voltooien. Presteerde uitstekend, maar moest toch voortijdig opgeven wegens een onfortuinlijke valpartij
DNF – Rianne Hulshof (Nederland)
De dappere vrouw van het stel. De enige ook. Ging vol goede moed van start, maar kwam er na de eerste dag achter dat haar gemiddelde snelheid te laag lag om nog succes te hebben
DNF – Gilles Bultinck (België)
Ondernam een moedige poging, maar kneep na exact vierhonderd kilometer in de remmen. Verschijnselen van onderkoeling maakten het niet verantwoord om nog langer in het zadel te blijven zitten
DNF – Daniel Abraham Gebru (Nederland)
Kwam zichzelf tegen toen regen en wind op zaterdag plotseling opstaken. Had op doorzettingsvermogen nog wel iets verder gekund, maar nam een wijs besluit: de Spelen in Tokio zijn belangrijker
DNF – Maxim Pirard (België)
Ging uiteindelijk niet van start
MISSION 48.500
Voor alle andere sportievelingen was er de MISSION 48.500. Deze officiële STRAVA challenge had een open concept. Van de ruim 29.000 ingeschreven rijders finishten er 130. Zij reden ten minste vijfhonderd kilometer binnen 48 uur. Deelnemen aan de volgende MISSION 48.1000? Houd de social kanalen van FUTURUM in de gaten. Besef wel: dit is een invitation-only-challenge. Pas na je ‘sollicitatie’ hoor je of je op de startlijst staat.
FuturumMag.17
Dit artikel is afkomstig uit FuturumMag.17, het magazine van FuturumShop. Wil je meer interviews, reviews, tips of achtergrondverhalen lezen? Klik hier voor alle artikelen uit het FuturumMag.
