De winterfietser: Het hele jaar door | FuturumMag.21

Hans de Gruijter

Hans de Gruijter (61) kent ze. Van die wielrenners die eind september de remmen dichtknijpen en de fiets pas in maart weer uit de schuur halen. Tot een jaar of vijf geleden was hij er ook zo één. Hij heeft medelijden met hen. Het moet onnoemelijk zwaar zijn om weer conditie op te bouwen, om weer gewoon te worden aan al die uren in het zadel. “Al zullen sommigen toch ook wel zo nu en dan op Zwift zitten, niet?” Hij zelf trapt ‘s winters in ieder geval gewoon lekker buiten door. “Alleen als het echt schijtweer is, kruip ik op de smarttrainer.”

Hij maakt hem, de opmerking die we allemaal weleens hebben gehoord. Of anders zelf hebben uitgesproken. “Er bestaat geen slecht weer, er is alleen slechte kleding.” Met andere woorden: op elk weertype kan je je kleden. Desnoods met een laagje extra. Al maakt hij wel een kanttekening: “Een beetje koud mag. Prima. Als het maar droog is. Sneeuwt het, dan ga ik echt de weg niet op. Zonde van mijn fiets. Dan ga ik gewoon een paar dagen zwiften.”

Zo lang als zijn zoon Joren, die eerstejaars belofte is, houdt hij het binnen niet uit. “Die zit rustig tweeënhalf uur op de smarttrainer, in de tijdrithouding. Met een film op zijn telefoon, die legt hij dan op zijn stuur. Zelf houd ik dat nooit langer dan een uur vol.” Altijd weer verlangt hij naar buiten. Vaak neemt hij dan de wegfiets voor een rit van pakweg anderhalf uur rond om zijn woonplaats Breda. Maar hij volbracht zelfs al eens in januari een barre tocht van twee dagen langs de provinciegrenzen van Utrecht. Even zo vaak kiest hij ’s winters voor de veldritfiets. “Ik heb mijn MTB ingeruild, op zo’n crossfiets word je nog behendiger. Ik rijd er ook graveltochten mee, met iets bredere banden. Sinds ik in de begeleiding zit bij Wielervereniging Breda geef ik onder meer ook veldrittraining. Het moet wel héél slecht weer zijn, willen we die trainingen cancellen. Kou is sowieso geen reden. En meestal gaan we ook gewoon trainen als het regent. Veldritten worden immers ook onder alle omstandigheden gehouden.” Hoewel hij zijn zoon inmiddels allang niet meer kan bijbenen, erkent hij dat er ‘wel iets van competitiedrang’ in hem zit. Mede daarom houdt hij nauwgezet zijn kilometers bij. “Althans, dat doet Strava voor mij. Vorig jaar zat ik op ruim 18.000 kilometer.” Dat red je niet als je alleen met mooi weer rijdt, in de ‘makkelijke maanden’. Nee, daarom ook sprokkelt hij kilometers in de winter. “Mijn zoon kon ik op dat vlak altijd nog net de baas, maar vorig jaar klopte hij me met veertig kilometer. En dit jaar heeft hij er al 2.500 meer gereden. Dus die wedstrijd ga ik ook nooit meer van hem winnen.”

Martijn Verhaeg

Voor Martijn Verhaeg (47) is het ‘niet meer dan logisch’ dat hij ook in de winter traint. “Ik rijd namelijk 24 uurs-mountainbikewedstrijden. Het NK is in juni. Daarvoor zul je wel moeten trainen. Mijn trainingsschema begint altijd weer in oktober. Het weer is voor mij geen excuus om binnen te blijven.” De Drunense Duinen zijn favoriet bij de in Den Bosch woonachtige Verhaeg. In de winter is het er prima te doen. “Zand hè, dat is prettig. Sterker, je kan er in de winter veel beter uit de voeten dan in zo’n warme zomer als we dit jaar hadden. Want dan wordt het zand los.” Het natuurgebied is bij veel mountainbikers in trek. “In de weekenden is het echt heel druk op de singletracks, maar ik heb het geluk als mountainbiketrainer dat ik flexibele werktijden heb en ook doordeweeks kan gaan. Het is er in de winter sowieso een stuk rustiger. De MTB’ers die je dan tegenkomt zijn meestal wegfietsers die in de winter hun mountainbike hebben afgestoft.”

Op de mountainbike heb je het standaard warmer dan op de wegfiets, omdat je meer spieren gebruikt. “Laagjes over elkaar werkt altijd. En een regenjackje om droog te blijven. Al is het, merk ik wel, lastig om in de winter zomaar vier uur op pad te gaan. Vier uur trainen in de winter is taai. Op een gegeven moment word je meestal toch ook nat.” Trainingen zijn daardoor in de wintermaanden altijd wat minder effectief. “In de zomer zit ik toch geregeld acht uur op de fiets.” Voor zijn endurance-races moet hij de duurtrainingen wel afwisselen met onder meer intervalwerk. “Van alleen maar duur word je niet sneller natuurlijk.”

Hij is een volleerd Buienradar-lezer. “Ik laat me maar hoogst zelden verrassen. En als ik zie dat het echt niet gaat lukken om uren de deur uit te gaan, hoewel dat wel op het schema stond, dan wissel ik gewoon twee trainingen om. Dan doe ik eerst de korte intervaltraining en komen die kilometers een dag later wel. Niet fietsen is sowieso geen optie.” Zo af en toe stapt hij, als het weer een training in de buitenlucht echt onmogelijk maakt, indoor op. Maar veel plezier beleeft hij er zelden aan. “Na een uurtje of drie geloof ik het wel. Veel langer is niet te doen. Ik dood meestal de tijd door iets op Netflix aan te zetten.” Op Strava kan je hem weliswaar twaalf maanden per jaar volgen, maar verwacht er niet veel wijzer van te worden. “Een groot deel van mijn ritten heb ik niet openbaar staan. En ook mijn wattages en hartslag kun je niet terugvinden. Je hoeft de concurrentie niet wijzer te maken hè.” De nationaal kampioen 24 uurs-MTB van 2018 en 2019 zet, na een aantal NK-loze coronajaren, in op de titel van 2023. “Of de rest ook de winter doortraint? Ik hoop het voor ze.”

Chantal Boer

Drie jaar geleden besloot Chantal Boer (43) weer te gaan fietsen. “Ik heb in mijn jeugd veel geschaatst, in de zomer trainde ik op de fiets. Later ben ik vooral gaan hardlopen.” Maar opeens dacht de sportieveling uit Woubrugge het over een andere boeg te moeten gooien. Ze ging er direct flink in. “Ik zag niet veel later de oproep voor de Climate Classic, van Breda naar Groningen. Een kleine 400 kilometer, op één dag.” In de rij voor het afhalen van haar startnummer ontmoette ze wat renners van de Windjammers, een fietsgroep uit Amsterdam en omgeving. De Windjammers houden van doortrappen. En zeuren, daar hebben ze helemaal een broertje dood aan. Moet je lossen, vooruit dan, maar ga niet 100 kilometer in hun wiel zitten klagen. “Ze nodigden me uit om bij die Climate Classic met hen mee te rijden.” Dat beviel van beide kanten zo goed dat ze inmiddels wekelijks met het gezelschap doortrapt. Het hele jaar door. “Verzaken komt niet in hun én mijn woordenboek voor.”

Ze fietst als rideleader met social rides in Leiden mee, heeft bovendien – aangestoken door haar vriend – een basislicentie aangeschaft om zo nu en dan een wedstrijdje te rijden, en traint tegenwoordig ’s winters ook op de baan. En als het flink regent dan kruipt ze binnen in het zadel, op Zwift. Rust roest. En dus gaat ze ook als de dagen korter en korter worden, en de temperatuur flink daalt, gewoon de weg op. “Waarom niet? Wat daar nu zo leuk aan is? Het voelt toch ieder ritje weer of je, met elkaar, een prestatie neerzet. Dat geeft zo’n goed gevoel. Je stapt altijd toch weer met een soort van trots af.” En koude voeten, kunnen wij ons zo indenken? “Nou ja, als je maar blijft trappen, krijg je het vanzelf warm hè. Er zijn altijd wel momenten dat je koude handen hebt, maar dat trekt weer bij. Je voeten, dat moet ik toegeven, zijn het lastigst warm te houden. Ik heb altijd verschillende soorten overschoenen, ook van neopreen, over elkaar aan. En aluminiumfolie bij mijn voetzolen.”

Of het een verslaving is, vindt ze lastig te beantwoorden. “Nou ja, ik word best wel onrustig als ik niet fiets. In het begin van de coronaperiode ben ik, dat durf ik best wel te zeggen, ook extreem veel gaan fietsen. Ik ben lerares, en gaf vanuit huis les. Daardoor hield ik tijd over. Nu we, gelukkig, weer naar school kunnen, heb ik het aantal fietsuren wel weer wat teruggeschroefd. Maar ik wil hoe dan ook een voorbeeld voor mijn kinderen zijn, en laten zien dat het goed is om veel te bewegen.”

FuturumMag.21

Dit artikel is afkomstig uit FuturumMag.21, het magazine van FuturumShop. Wil je meer interviews, reviews, tips of achtergrondverhalen lezen? Klik hier voor alle artikelen uit het FuturumMag.