Natuurgeweld, maar ook een geweldige natuur: mountainbike- Mekka Nepal
Door: Christine Ros
Dat is schrikken! Nog voor de wekker überhaupt de eerste bikedag heeft aangekondigd worden we gewekt door Moeder Natuur; Een naschok met een kracht van 5.2 op de schaal van Richter. Welkom in Nepal, het land waar natuurgeweld en een geweldige natuur hand in hand gaan. Waar acht van de tien hoogste bergen ter wereld soms letterlijk adembenemend zijn. En waar de wederopbouw van een fantastisch (fiets)land het best te aanschouwen is vanuit het zadel. Kortom, een mountainbike-mekka van ongekende hoogte.
Na deze bewogen eerste nacht laten we – de drie pedaalridders van World2bike en ik – ons natuurlijk niet kennen. Er staat immers een ontdekkingsreis op de planning naar de vele juwelen van de Kathmandu Vallei, waar je ondanks de hectiek van verstedelijking nog sereniteit vindt.
Hoewel, de eerste paar kilometers lijkt de rust van dit openluchtmuseum nog ver te zoeken. Het is slalommen geblazen tussen de kamikazepiloten die het verkeer domineren met ‘het recht van de sterkste’. Voor je het weet haalt een flinke TATA je van rechts in (oh ja, links rijden!), heb je een zwerfhond om je kettingtonnetjes gewonden of waan je je op de kermis vanwege de kakofonie van claxons. Nog niet gesproken over marktlui, heilige koeien en kinderen die vrolijk in de goot badminton spelen met kartonnen rackets en een steentje.
We halen dan ook opgelucht adem als we buiten ons drukke vertrekpunt, Patan, even tijd kunnen nemen om energie op te doen voor de zestig kilometers die nog voor ons liggen.
,,Brood?’’ Vragen we met handen en voeten. Nee, dat hebben ze niet. Maar de Nepalezen zouden de Nepalezen niet zijn als we werden weggestuurd met een lege maag. Dus voor we het weten staat er ‘s morgens vroeg zelfs iemand kip te slachten, aardappels te kruiden en het smeulend houtvuurtje op te stoken. Voor ons. Alleen voor ons.
Bezwaard gevoel of niet, het blijkt een goede start om de eerste serieuze hoogtemeters te trotseren. Wederom slalommend. Want is het niet de steilte, dan zijn het wel de keien die het voorwiel laten dansen. Zo’n rock garden zijn we in Nederland niet gewend. Maar het moet gezegd: de winst van deze klim tussen de grove dennenbomen door, is een werkelijk schitterend uitzicht over de mosterdgele terrassen, ploegende boeren en besneeuwde toppen die de horizon omlijnen.
Daarbij, in één klauterpartij hebben we zowaar de reuring van de grote stad als tientallen jaren aan modernisatie verslagen, constateren we als we downhill naar een dorp sturen waar de tijd zeker honderd jaar stil heeft gestaan. Zo primitief, zo rustgevend ook. En dat terwijl we hemelsbreed slechts een paar kilometer verwijderd zijn van de wereld die me even aan Tsjernobyl doet denken. Tenminste, zo dacht ik er vanmorgen over. Maar aan het einde van de eerste dag zie ik al de schoonheid in van deze middeleeuwse metropool. Iets wat om meer sightseeing vraagt. Dus zodra we het natrium onder een koude douche van ons af hebben gespoeld en onze fietsen in het guesthouse hebben gestald, storten we ons nog even te voet in het labyrint van het cultuurrijke Patan, één van de drie koningssteden. Hier laten we ons leiden door nieuwsgierigheid; Het geklop en gehamer van de koperslagers lokken ons door de nauwe straatjes. Het gemompel van mantra’s brengt ons bij traditionele tempels en een geurige wasem voert ons naar de typisch Nepalese deegtasjes: momo’s. Een aangenaam slaapmutsje voor wie zijn koolhydraatpeil er flink doorheen heeft getrapt.
Mobiele leerschool
De dagen hierna trekken we richting Pokhara. Een tocht die over een kleurrijk mozaïek van aardlagen gaat. Stoffige jeep- en jungleachtige single tracks, rivierbeddingen, houten hangbruggen; werkelijk alles krijgen we onder onze wielen. Je hoeft maar een paar kilometer op de pedalen te hameren en er ontvouwt zich een totaal nieuw toneel. Eén waarin de rijke diversiteit van dit land je verbazing voedt. En ook de bevolking zelf verrast ons keer op keer. Er heerst zoveel harmonie en veerkracht in dit land. Over veerkracht gesproken, dat kunnen we ook wel in onze voorvork gebruiken! Want waar je vanaf Kalyanpur je Rockshox nog blokkeert om te voorkomen dat je halverwege die achttien procenters je tong om je voorwiel windt, prijzen we onszelf in de afdaling naar Bharang Bhurung gelukkig met een meeverend frame. Brein in je stuur, billen achter het zadel, remmen los en gaan! Zo galopperen we over de okergele steppe waar god-mag-weten-hoe ook dagelijks een bus tot aan zijn assen door het zand ploetert.
Nee, tijd om weg te dromen heb je niet. Aandacht en concentratie zijn gevraagd. Maar ach, wie wil nou klakkeloos peddelen als je meter voor meter beter leert kijken, sturen, deinen en anticiperen? ’t Is echt een kilometerlange leerschool voor wie zijn downhill skills wil vergroten.
Al gaat het natuurlijk niet alleen om het knallen. Af en toe je handen tot kramp knijpen om haast nose wheeliënd halt te houden bij een plotseling gepasseerd ruraal dorp, is zeker de moeite waard. Zie het eens voor je: een dal waar huizen uit leem lijken getrokken, mensen slechts werken voor hun eigen (over)levensonderhoud en tijd noch geld grip heeft op geluk. ,,Namasté’’, klinkt het dan ook vrolijk als we worden opgemerkt door de lokalen.
Intussen wast een groepje vrouwen hun lange haren in de rivier, ploeteren de ossen hun ploegsporen tevoorschijn en klauteren zelfs de oudste prehistorische personen tegen de grillige flanken van de Himalaya. Lappen stof om hun lijf en leden en een band om het voorhoofd. Deze staat strak in verbinding met de zwaar beladen doko die op hun gekromde ruggen rust. En wij maar denken dat wíj het zwaar hebben zo tussen de hete zon en twentyniner in.
Hemelhoge hoogtemeters
Dhading Besi – We zijn inmiddels zo moe getrapt dat het niet uit maakt waar we slapen. Nou ja… dat is misschien iets té enthousiast gedacht, blijkt als we ons stulpje betrekken. Maar goed, een nacht op een houten plank na een stervenskoude douche mag dan misschien de rust, de pret daarentegen niet drukken.
Trouwens, echt een zware rit is de volgende toch niet. Dat komt, we besluiten ons travel-cv eens anders uit te breiden. Er is namelijk een infarct op de doorgaande verkeersweg; Een Jeep bungelt op het snijvlak van afgrond en vangrail. Met moeite druppelt de één na de andere grandioze Dakartruck langs de opstopping. Biedt ons mooi de kans een vrachtrijder aan zijn mouw te trekken, vragend aan te kijken en plaats te nemen op de eerste rij van de daverende tribune (het ding is zowaar breed genoeg voor vier volwassenen). Wow, wie wil er nou niet eens meeliften in zo’n Indiaas staaltje krachtpatser?! Ha Gorkha, kom maar op met je vele traptreden. Wij hebben straks nog voldoende energie over om de zonsondergang te bekijken vanuit het oude paleis Upallo Durbar, dat maar liefst 300 meter boven de bergkam uit toornt. Al wachten de échte hemelhoge hoogtemeters pas op ons na de volgende fietsdag, want wie in Pokhara aankomt kan de verleiding te paragliden niet weerstaan.
De dag erna zetten we dus een tandje bij om via een flauwe afdaling, onder een sluier van tropische vogels, over de cross country trail naar een enorme hangbrug te stevenen. Cool! Hier krijg je nog eens energie van.
Dus dat we daarna met de fiets op de schouders het laatste stukje naar een flink bord smakelijke Dal Bath moeten afleggen, geeft niks. We hebben er zin in. Zin om straks een bootje te huren en het Phewa Lake te tarten. Mantra’s te mompelen nadat we de World Peace Pagoda hebben bereikt. En bovenal hebben we zin om onze hongerige ogen vanonder een vliegscherm te trakteren op het Himalayagebergte.
Nog eentje dan!
Grandioos is het: Biken, hiken, paragliden, varen, de bevolking begroeten en ontmoeten. Wat een land! Afscheid nemen lijkt na een paar dagen Nepal onmogelijk. Daarom besluiten we een welverdiende rustdag uit te stellen tot in het vliegtuig. Bovendien, we hebben tijdens de terugrit van Pokhara naar Kathmandu natuurlijk óók de tijd om even te tukken. De laatste dag op het zogeheten ‘dak van de wereld’ buiten we daarom gewoon uit rondom de luchthaven. En dan blijkt dat Boudhha net zo goed een uitgelezen plek is voor avonturiers.
,,Kunnen we nog?’’ ,,Ja, er zit nog een restje energie in, let’s go!’’ En zo hijsen we onszelf nog één maal in het zadel voor de meest mooie tocht langs gebieden die weliswaar gruwelijk zijn getroffen door de aardbeving, maar schitteren onder het credo: Verleden heb je, toekomst moet je maken. Willen wij ook, besluiten we die avond als we afscheid nemen van een silhouet van tempeldaken, wapperende gebedsvlaggen, tollende bidmachines en de geur van wierook. Nepal mag na deze biketrip niet alleen verleden zijn, in de toekomst komen we hier zeker terug! En ach, is de weg naar een mega mountainbike avontuur niet slechts een kwestie van paspoort pakken en grenzen verleggen?!
Meer informatie en beeldmateriaal over deze- en andere reizen in Nepal is te vinden op www.world2bike.nl.
